พระธัมม์ปิฏกฉบับแปล ภาค ๑ หน้า 230 : หน้า 232/288

ประโยค - พระธัมม์ปิฏกฉบับแปล ภาค ๑ หน้า 230 ดังนี้นั้น พระศาสดา ได้ทรงโยนผ้าสกุลสำหรับอาบน้ำให้เขา เขานุ่มผ้าขั้นแล้ว ถวายบังคมพระศาสดา นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง ฝ่ายพระศาสดา ตรัสอนุญฺญา พิธีกรรมแก่อื่น ในกลาวจ เทคนา เบาบรรจุพระอรหัตพร้อมด้วยปฏิสันธิถา ถวายบังคมพระ ศาสดาแล้วลุกขึ้นจากที่นั่ง ทูลอารบรรชาและอุปสมบท ด้วย อาการเพียงเท่านี้ กรรมในก่อนของสัมพุทธนั้นสิ้นแล้ว ก็ชิมพูคล่ นี้ ค่าพระมหาเถระผู้เป็นสาธุพะนั้น ด้วยอักโศกวัตร ๔ อย่าง ไหร่แล้ว ในอริจิ ตราบเท่ามาหาปฐพีนี้นาบี้ ๑ โบชน ยิ่งด้วย ๑ กวาด ถึง อาการอันน่ากลัวนี้สิ้น ๕๕ ปี ด้วยเศษแห่งผลกรรม ในเพราะ การดำนั้น กรรมในของเขาสิ้นแล้ว เพราะบรรลุพรวรอหัดนั้นแล้ว กรรมที่เธอทำแล้วนั้น ไม่อาจยังผลแห่งสมณธรรม ที่ชํพฤทธ์ซักนี้ ทํ แล้วสิ้น ๒ หมื่นปีให้บาดโยได้; เพราะฉะนั้น พระศาสดาจึงทรง เหน็ดพระหัตถ์ถึงเบื้องบ่องออก ศรลักษ์สัมพุทธานุว่ารา "เธอจงเป็นภิกษุ มาเกิด, จงประพฤติพรหมจรรย์เถิด." ขนบนันเอง เศษคฤหัสต์ ของเธอ หายไปแล้ว เธอเป็นผู้ทรงบริจาร ๔ ได้เป็นพระอุคคนพระเคราะห์ มีพรยา ๑๐ แล้ว [ชำพุทธบอกความจริงแก่มหาชน] ได้ยินว่า วันนั้น เป็นวันแห่งอังวะคะและมรรค ถือสักกะมะ เพื่อชำพุทธนั้น; เพราะฉะนั้น ชาวเว่านแคว้นทั้ง ๒ ถือสักกะมะ แล้ว เห็นพระตกดาคแล้ว จึงคิดว่า "ชุมพุทธูเป็นเจ้า ของพวกเรา เป็นใหญ่อรือหนอแอะ? หรือว่าพระสมณโคดมเป็นใหญ่" คิดว่า