พระอิทธของวัตถุ - ภาค ๑ : หน้า 181/288

ประโยค - พระอิทธของวัตถุถูกแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 179 ภิญญ. สบาย พระเจ้าขา. แต่ว่า สัทวิวิหารของท่านรูปหนึ่ง โกรธด้วยเหตุถ้ำการกล่าวสอน เผาวรรณคาถาแล้วนั้นไป. พระศาสดา ตรัสว่า "ภิญญนั้น ฟังโอวาทแล้วโกธรในบัดดล เท่านั้นหามิได้, แม้ในกาลก่อน ก็โกธรแล้วเหมือนกัน; และภิญญั้น ประทุษร้ายภายในปัจจุบันท่านนั้นมาได้, แม้ในกาลก่อน ก็ประทุษร้าย แล้วเหมือนกัน;" ดังนี้แล้ว ทรงนำอดีตนิมนต์นาม (ตรัส) ว่า :- [เรื่องนกนิ่มกับลิงวิวาทกัน] ในอดีตกาล เมื่อพระเจ้าพรหมทัตตรงราชสมบัติอยู่ในกรุง- พาราณสี นกบินมันตัวหนึ่ง ทำร่วงอยู่ในหิมวันตประเทศ ต่อมา วันหนึ่ง เมื่อฝนกำลังตก, ลิงตัวหนึ่ง สะท้านอยู่เพราะความหนาว ได้ไปยังประเทศนั้น นกบินหนึ่งบินขึ้น จึงกล่าวคาถาว่า : - "วานร ศิระและมือเท้าของท่านก็มีเหมือน ของมนุษย์, เมื่อเช่นนั้น เพราะโทษอะไร หนอ ? เรื่องของท่านจึงไม่มี." ถึง คิดว่า "มือและเท้าของเรามีอยู่ก็จริง, ถึงกระนั้น เรา พิรอนแล้ว ฟังคำทำเรือนด้วยปัญญาใด, ปัญญานั้นของเรา ย่อมไม่มี." ใครจะประกาศเนื้อความนั้น จึงกล่าวคาถานี้ว่า :- "นกบินิน ศิระและมือเท้าของเรา ย่อมมี เหมือนของมนุษย์, บันติตั้งหลายกล่าวว่า ปัญญาใด ประเสริฐในมนุษย์ทั้งหลาย, ปัญญา