ประโยคจากพระอิทธิปลบฤทธิ์ฉบับแปล : หน้า 156/288

ประโยค/ข้อความจากภาพ: "ประโยค๑ - พระอิทธิปลบฤทธิ์ฉบับแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 154 แต่วานนี้ไป เธอจงบำรุงเรา" แล้วให้พระราชทานโล่และอาวุธแก่ บูรพ์นั้น. "ได้ยินว่า พระราชา ได้ทรงดำริอย่างนี้ว่า "เราจักยกโทษ บางอย่างของเขาขึ้นแล้วมาฆ่า เชิญเอารกยา." ที่นี่ เขากลัว แต่่มรณภัย เป็นผู้ไม่ประมาท บำรุงพระราชานั้นแล้ว. พระราชา ไม่ทรงเห็นชอบ (ไทย) แห่งบูรพ์นั้น เมื่อความเร่าร้อนเพราะถาม เจริญอยู่. ทรงดำริว่า "เราจะยกโทษของบูรพ์นั้นขึ้น ลักษณะ หนึ่ง แล้วทรงชอบถาม" จึงสั่งให้เราบูรพ์นั้นมาแล้ว ตรัสอย่าง นี้ว่า "ผู้เจริญ เธอจงไปจากที่นี่สู่ที่อยู่ใหม่ แห่งแม่น้ำในที่สุดประ- มาณ ๕ โยชน์ นำเอาดอกโบกโมงทุกกอบและดินสอรามา (ให้ทัน) ในเวลาราอาบน้ำในเวลาขั้น. ถ้าเธอไม่พึงมาในขณะนั้น. เราจักลง อาญาแต่โท่ี." [ความลำบากในราชสำนัก] "ได้ยว่า สกถ (ผู้เข้าเฝ้า) ลำบากกว่าทาสแม้ง ๔. จริงอยู่ ทาสทั้งหลาย มีทาสที่เขาโกงด้วยทรัพย์เป็นต้น ยังได้เพื่อพูดว่า "ผมปวดศีรษะ, ผมปวดหลัง" แล้วพักผ่อน. คำที่กล่าวหลายกล่าวแล้วได้พักผ่อนนั้น ย่อมไม่มีแก่สกถ, เสวกควรทำงานตามรับสั่งเท่านั้น, เพราะเหตุนี้ บูรพ์นั้น คิด อยู่ "เราต้องไปเป็นแน่แท้, เชื่อว่าคิดสารอิรอรณกบดอกโกมทะ and ดอกอุบล ย่อมเกิดในภาพแห่งนา, เราจำได้ไหม?" กลับตน มรณภัย ไปเรือนแล้ว กล่าวว่่า "หล่อน ภัสดาสำหรับฉันสำเร็จแล้ว"