พระธัมม์ทัณฑ์ฉบับแปล ภาค ๑ : หน้า 228/288

ประโยค - พระธัมม์ทัณฑ์ฉบับแปล ภาค ๑ หน้าที่ 226 บนหินคด น่าเกลียด เป็นที่อาภากูจะปลาสะวะ เคราะห์หมองด้วย ไม้ชำระฟัน พวกเราควรให้ฝันด" ดังนี้แล้ว จึงยังฝันให้ตก ครู่เดียวกันนั้น ด้วยอาณุภาพของตน. หินคด ได้สะดดปราสจาก มลทินแล้ว ลำดับนั้น เทวดั้งหลาย ยังฝันเป็นวิจากแห่งดอก ไม่ สี ให้ตกบนหินคดนั้น. ในเวลเย็น พระศาสดา เสด็จไปสู่ สำนักของชุมพฤทธิ์แล้ว ได้ทรงแปลพระสูตรเสียงว่า "ชมพูทะ" ชนพูท คิดว่า "นั่นใครหนอและ รู้จัก เรียกเราด้วยท่าว่า ชมพูท" จึงกล่าวว่า "นั่นใคร ?" พระศาสดา. เรา ชมพูท. ชมพูท. ทำไม มาสมณะนะ ? พระศาสดา. วันนี้ เธออยู่ในที่นี้แหร่เรา สักคืนหนึ่ง. ชมพูท. มาสมณะนะ ที่อยู่ในที่นี่ ไม่มี. พระศาสดา. ชมพูท เธออยากจะทำอย่างนั้น, เธอจงให้ที่อยู่ แก่เรา สักคืนหนึ่ง;ชื่อว่าพวกบรรพพิชิต ย่อมปรารถนาบรรพพิชิต, พวกมนุษย์ ย่อมปรารถนามนุษย์, พวกสัตว์ ย่อมปรารถนา พวกปุศวะ. ชมพูท. ก็ท่านเป็นบรรพพิชิตหรือ ? พระศาสดา. เออ เราเป็นบรรพพิชิต ชมพูท. ถ้าท่านเป็นบรรพพิชิต, น้ำตำของท่านอยู่ที่ไหน ? ทัพพี สำหรับโบกวันของท่านอยู่ที่ไหน ? ด้วยสำหรับบูชาเชิญของท่านอยู่ ที่ไหน ?