การหลับและความเคารพในพระอิฐมปทุตุภัณฑ์ : หน้า 223/288

ประโยค_ พระอิฐมปทุตุภัณฑ์แปล ภาค ๑ - หน้าาที่ 221 "ผู้มีอายุ อย่าได้พูดถึงเลย ภูมิคุ้มภูคของท่าน เข้าสู่ช่อง น้อย ในเวลาที่ท่านออกไปเมื่อลาว ก้าวลงสู่ความหลับ เมื่อ ข้าพเจ้า ท่านเสียงจากวิหารดีดี เสียงกรอกน้ำในห้องน้ำฉันและ หมอน้ำใช้ดีดี เสียงระงมดีดี ตั้งแต่เช้าตรู่ ถึงไม่รู้สึก.. กฎมูมี คิดว่า "ชื่อว่าการหลับจนถึงกาลนี้ ย่อมไม่มี แก่พระผู้เป็นเจ้าของ เราผู้ประกอบด้วยอธิษฐานสมบัติเช่นนั้น แต่ท่านผู้เจริญรูปนี้ จัก กล่าวคำอะไร ๆ แก่คน เพราะเห็นเราทำสักกระแก่ท่าน" เพราะ ความที่ตนเป็นบัณฑิต กฎมูผีนี้ จึงมินดให้กูนํฉันโดยเคารพ ล้างมาตรของท่านให้ดีแล้ว ให้เต็มด้วยโภชนามิสส์ลิขิต ๆ แล้ว กล่าวว่า "ท่านผู้เจริญ ถ้าท่านพึงเห็นพระผู้เป็นเจ้าของกระผม, ท่านพึงถวายบิณฑบาตนี้ แก่พระผู้เป็นเจ้า" กิญฺญูอนุสรณ์ พอรับบิณฑบาตดบนแล้ว ก็คือว่า "กัถกูณู ถ้ากัถกูณู ถักรโค บิณฑบาตเห็นปานนี้ไซร้, เธอก็เจ้าของอยู่ในที่นี้เท่านั้น" ทั้งบิณฑบาต นั้นในระหว่างทาง ไปสู่ที่อยู่ของพระเณร แลกพระเณรนั้นในที่นั่น มิได้เห็นแล้ว ที่นั้น สมธรร มาเกาะทำไร้สูญสองหมื่นปี ไม่อาจเพื่อรักษาเธอไว้ เพราะเธอทำกรรมมานเท่านี้ ก็ใน กลสั่นอายุ เธอเกิดแล้วในเวที เสวยทุกข์เป็นอันมาก สัน พุทธนครหนึ่ง ในพุทธรูปากทาลนี้ เกิดในเรือนแห่งตระกูล ซึ่งมี ข้าวและน้ำมากแห่งหนึ่ง ในพระนครราชกฤกษ์ [โทษของการคำพรอรันทน์] จำได้แต่กาลที่เดินได้ด้วยเท้า เขาไม่ปรารถนา เพื่อจะนอน