พระธรรมปิฎกฐัฏฐูล แปลภาค ๑ - หน้าที่ 252 : หน้า 254/288

ประโยค - พระธรรมปิฎกฐัฏฐูล แปลภาค ๑ - หน้าที่ 252 [แก่อรรถ] บรรดาบทเหล่านั้น กล่าวว่า อนุตฺตา ความว่า ภิกษ์ผู้พิล พิงปรากฏความสงเสริมอันไม่มีอยู่ คืออิกษ์ผู้หา ไม่สี่รา เป็นผู้ศิล สตัน้อย ไม่สงัด เกิดร้าน มิสิตไม่ตั้งมั่น มิฏิไม่มังคง มีปัญญาธาราม ไม่ใช้ถินสา ขอบปราณความยกย่องอันไม่มีอยู่ว่า "ในหนอ ชนพึ่งรู้จักเราา ภิกษ์นี้ มีศรัทธา มีศีล เป็นพุทธสุด เป็นผู้สงัด ปรารภความเพียร มีศรัทธา มั่นถือมั่น มีจิตมั่นคง มีปัญญา เป็นพระปิฎก" โดยยึดถ้าท่านกล่าวว่าในนาปีฉบับนี้ว่า "ภิกษ์ เป็นผู้ไม่มีศรัทธาเลย ขอบปราณว่า "ชนงูรู้จักเรา ผูมีศรัทธา" เป็นต้น. บทว่า ปรวุฒา คือ ซึ่งบริจาร อธิบายว่า ภิกษ์ผู้พลาด ตั้งอยู่ในความประพฤติดีอย่างน้อยว่า "ในหนอ ภิกษ์ในวิหารทั้งสิ้น พิงแวดล้อมเราถามปัญหาอยู่" ชื่อว่า ย่อมปรารถนา ความแวดล้อมในภิกษ์ทั้งหลาย. บทว่า อาวาสสฺ ได้แแก ในอาวาสนั้นเป็นของสงฆ์ อธิบายว่า ภิกษ์ผู้พลาด จัดเสนาสนะประณีตในทามกลางวิหารเพื่อภิกษ์ทั้งหลาย มีภิกษุที่เป็นเพื่อนเห็นและเพื่อนคนเป็นตันของตัว ด้วยบอกว่า "พวกท่าน จงอยู่ในเสนาสนะนี้" ส่วนตนเกียรคั่นเสนาสนะสะที่ดี จักเสนาสนะอันทราบและเสนาสนะอันอมตุมนุษย์หวงเหนนแล้ว ซึ่งตั้งอยู่สุดท้ายเพื่ออาณุคภูกิษฏิที่เหลือทั่งหลาย ด้วยบอกว่า "พวกท่าน จงอยู่