พระธัมม์ทุติฎกฉบับแปล ภาค ๑ : หน้า 112/288

ประโยค- พระธัมม์ทุติฎกฉบับแปล ภาค ๑- หน้าที่ 110 วิหารทาน' ดังนี้ บริบูรณ์แล้ว. ความดำริของเราว่า 'เมื่อไร เราจักถอดเดียงดั่งฟูกและหมอน เป็นสนามสำหรับ' ดังนี้ บริบูรณ์แล้ว. ความดำริของเราว่า 'เมื่อไร เราจักถอดสะลกภัต ผสมด้วยเนื้ออันสะอาด เป็นโภชนาท' ดังนี้ บริบูรณ์แล้ว. ความดำริของเราว่า 'เมื่อไร เราจักถอดผ้ากลัดพลัดตร ผ้าปลอกไม้ และผ้าฝ้าย เป็นวิรททาน' ดังนี้ บริบูรณ์แล้ว. ความดำริของเราว่า 'เมื่อไร เราจัดถ้วยผักกัลพลัสต์ ผ้าปลอกไม้ และผ้าฝ้าย เป็นวิรททาน' ดังนี้ บริบูรณ์แล้ว. ความดำริของเราว่า 'เมื่อไร เราจัดถ้วยแยนสด เนยข้น น้ำผึ้ง น้ำมัน และน้ำอ้อย เป็นวิรททาน' ดังนี้ บริบูรณ์แล้ว." ภิญทั้งหลาย ได้ยินเสียงของนางแล้ว กราบทูลแต่พระศาสดาว่า "พระเจ้าข้า" สืบว่า การขับร้องของนางวิสา พวกข้าพระองค์ไม่เคยเห็น ในกาลนาน ประมาณเท่านั้น, วันนี้ นางอัญบุตรและ หลานแควล้อมแล้ว ขับเพลงเดินเวียนรอบปราสาท, ดีของนางกินบ หรือหนอเอก, หรือ นางเสียงจิตเสียงแล้ว?" พระศาสดาตรัสว่า "ภิญททั้งหลาย ชิดของเราขับเพลงไม่, แต่อัชฌาส่วนตัวของเธอเต็มเปี่ยมแล้ว, เธอดีว่า 'ความปรารถนาเรื่องไว้ ถึงที่สุดแล้ว, จงเดินเปลืองอุทาน,'" เมื่อภิญททั้งหลาย กราบทูลว่า "ก็นางตั้งความปรารถนาไว้เมื่อไร พระเจ้าข้า," จึงตรัสว่า "จักฟังหรือ