ประโยค- พระขับไล่ลูกหลานแปล ภาค ๑ : หน้า 107/288

ประโยค- พระขับไล่ลูกหลานแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 105 บั้นได้นั้น, เจ้าเอาไป." หญิงคนใช้มั่นตอบว่า "พระผู้นั้นเป็นเจ้า ห่อผ้าทะ ที่ท่านเอามือถูกแล้ว แม่เจ้าของฉัน สั่งให้เอาไป" ดังนี้แล้ว ก็มือถือเกล่ากับไป ญาณวิสาขามว่า "อะไร แม่ ?" จึงบอกเนื้อความนั้น. นางวิสาขา กล่าวว่า "แม่ ฉันจักไม่ประคับ เครื่องที่พระผู้นั้นเป็นเจ้าของฉันถูกต้องแล้ว, ฉันบริจาคแล้ว, แต่พระผู้นั้นเป็นเจ้าราคาไว้ เป็นการลำบาก, ฉันจำหน่ายเครื่องใดนั้นแล้ว ถ้าก็อบสิ่งที่เป็นกับเปลาะไป, เจ้าไป เอาเครื่องประดับนั้นมา." หญิงคนใช้นั้นไปนำเอามาแล้ว. นางวิสาขา ไม่แต่งเครื่องประดับนั้นนั่งให้เรียกพวกช่างทองมาแล้วให้ราคา, เมื่อพวกช่างทองหลานนั้นตอบว่า "มูลราคาถึง ๔ โกฏิ, แต่สำหรับค่านี้น้อยต้องถึงแสน," จึงวางเครื่องประดับไว้บนยานแล้วกล่าวว่า "ถ้ากระนั้น พวกท่านจงขายเครื่องประดับนี้" ไม่มีใครจำอาจให้ทรัพย์จำนวนเท่านี้รร ได้, เพราะหญิงผู้สมควรประดับเครื่องประดับนี้นั้น หายได้ทก. แก่จริงหญิง ๓ คนเท่านั้น ในปฐมพิมพิตา ได้เครื่องประดับมหาดาลาก- ปาสคัน คือ นางวิสาขามาหาอุบาลี ๑, นางมาลีลา ภรรยาของพันธุลสุลตลเสนาบดี ๑, ลูกสาวของเทวภูตรุจารนสุ ๑, เพราะฉะนั้น นางวิสาขา จึงให้เครื่องประดับนั้นเสียเองทีเดียว แล้วให้ทรัพย์ ๕ โกฏิ แสนขึ้นใส่เกลื่อน นำไปสู่พระราชาดล แล้วกราบทูลว่า "พระเจ้าข้า พระอานุเคราะห์ ผู้เป็นเจ้า ของหม้อนฉัน เอามือถูกต้องเครื่องประดับของหม้อนฉันแล้ว, จึงแต่กาลที่ท่านถูกต้องแล้ว หม้อนฉันไม่อาจประคับได้, แต่หม่อน