พระธรรมปูชฌาย์พูดเท็จฉาแปล ภาค ๑ : หน้า 167/288

ประโยค-พระธรรมปูชฌาย์พูดเท็จฉาแปล ภาค ๑ - หน้า ที่ 165 ตนละคา เมื่อไม่อาจจะกล่าวได้ กล่าวตนละอธิษฐานเท่านั้น แล้วเข้า ไปสู่โลกภูมิขึ้นแล้วเอิก ด้วยประกาศะนี้เลย." ได้ยินว่า จำดินแต่ดาวแห่งเสียงนั้น อันพระเจ้าผู้สนิทิโกสตร ทรงสัตย์แล้ว ขนเหล่านั้น พลัดลงไป ณ ภายเดียวกัน แม่นว่นี้ ยังไม่ล่วงหนึ่งพันปี ความสงในเวหาใหญ่ ได้เกิดขึ้นแก่พระราช เพราะ ทรงสัตย์เท่านั้น. ท้าวเธอรงดำริว่า "ชื่อว่าปราฏิหาริย์นี้ หนุนหนอ, ได้ยินว่า ชนทั้ง ๔ ไม่นานแล้วในเวลาก็นิร ตลอดพุทธบรร หนึ่ง jur ดินอเวจีบันกันแล้ว เกิดในโลกภูมิ อันลึก ๑๖ โซน ใหม่แล้วในโลกภูมิแหน่ง. ถึง ๓ หมื่นปี, แม้อย่างนี้ กาลเป็นที่พื้น จากทุกข์ของชนเหล่านี้ ยังไม่ปรากฏ, แมเราทำความเจือใจใน ภรรยาของชายนั้น. ไม่ได้บัลลังก์ตลอดคืนยังรุ่ง, บัดนี้ จำเดิมแต่ปนี้ไป เราก็ไม่ลูกความพอใจในภารรของชายนะล่ะ จิงกราบูลพระ- ตาคาว่า "ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าแต่พระองค์ทรงความที่แห่งสรานา ในวันนี้ ก่อน, ส่วนข้าพระองค์เองได้ทราบความที่แห่งโยชนในวันนาน." พระศาสตา ทรงเทียบเคียงด้วยคำของคนแม่ทั่ง ๒ แล้ว ครับว่า