พระอิฐมปัฎฐุลฉบับแปล ภาค ๑ - หน้า 139 : หน้า 141/288

ประโยค๓ - พระอิฐมปัฎฐุลฉบับแปล ภาค ๑ - หน้า 139 นั่นไปแล้ว พวกนิครนธ์ประมาณ ๕๐๐ กีบา สิริศุภต่อออกจากเรือน ไหว้พวกนิครนธ์ด้วยเบญจางคประดิษฐ์แล้ว ยืนประคองอัญชลีอยู่ เมืองหน้าของนิครนธ์เหล่านี้ คิดว่า "นุ้งา ท่านทั้งหลาย ย่อม รู้เหตุทุกอย่าง ต่างโดยเป็นเหตุเป็นผลเป็นกัน, อุปฐาคของพวก ท่าน บอกแก่ข้าพเจ้าแล้วอย่างนี้; ถ้าพวกท่าน ย่อมรู้เหตุทั้งหมด, พวกท่านอย่าเข้าไปสู่เรือนของข้าพเจ้า, เพราะเมื่อพวกท่านเข้าไปสู่ เรือนของข้าพเจ้าแล้ว ข้าวต้มไม่มีเลย ข้าวสวยเป็นต้นก็ไม่มี; ถ้า พวกท่านไม่รู้ก็จงเข้าไป, เราให้พวกท่านตกลในหลุมคุณแล้ว จัก ให้ดี," ครั้นคิดอย่างนั้นแล้ว จึงให้สัญญาแก่พวกบูชาว่า "พวกท่าน รู้ความคือการนั่งของนิครนธ์เหล่านั้นแล้ว ขึ้นอยู่ข้างหลัง พึงนำ เครื่องลาดในเมืองบนแห่งคอนะทั้งหลายออกเสีย, อนาสะเหล่านั้น อย่าเป็นแล้วด้วยของไม่สะอาดเลย." ครั้นนั้น สิริศุภพูดพวก นิครนธ์ว่า "นิมนต์บังขี้นนี้เถิด ขอรับ." พวกนิครนธ์เข้าไปแล้ว ก็ปะรถเพื่อจะนั่งบนอาสนะที่ขาบไว้. ครั้นนั้น มนุษย์ทั้งหลาย ก็กล่าวนะนิครนธ์เหล่านั้นว่า "จงรอก่อน ขอรับ, จงอย่านั้นก่อน." นิครนธ์, becauseอะไร? มนุษย์. การที่พระผู้เป็นเจ้าทั้งหลาย เข้าไปสู่เรือนของพวก ข้าพเจ้า รุทธรรเนี่ยมแล้ว จึงนั่ง ย่อมสมควร. นิครนธ์. ทำอย่างไร จึงควรเล่า? ท่าน. มนุษย์. การที่พระผู้เป็นเจ้าทั้งหมด ขึ้นอยู่กล่ออลนะที่ถึง แก่นตา แล้ว นั่งลงพร้อมกันที่เดีย จึงควร.