การพัฒนาตนในทางธรรม : หน้า 191/288

ประโยค - พระธรรมปัทถุถวายแปล ภาค ๑ - หน้า 189 [ผู้รู้สึกตัวว่าโยงเอื้อเป็นบัณฑิตได้] พระสตนา เมื่ออะทรงแสดงธรรมแก่เขา จึงรวบพระสตนา นี้ว่า :- "บุคคลใดโง่ ย่อมสำคัญความที่ตนเป็นคน โง่ บุคคลนั้นจะเป็นบัณฑิตเพราะเหตุนี้ได้บ้าง; ส่วนบุคคลใดเป็นคนฉลาด มีความสำคัญว่านเป็น บัณฑิต บุคคลนั้นแล เราเรียกว่า 'คนโง่' [แก้เรื่อง] บรรดาบาปเหล่านั้น ลองบอกว่า โย พาโล ความว่า บุคคลใด เป็นคนโง่ คือมิใช่เป็นบัณฑิต ย่อมสำคัญ คือย่อมรู้ความที่ตนเป็น คนโง่ คือความเป็นคนโง่นั้นเองว่า "เราเป็นคนฉลาด" ลองบอกว่า เตน โโล ความว่า ด้วยเหตุนี้ บุคคลนั้นจะ เป็นบัณฑิตได้บ้าง หรือจะเป็นเช่นกับบัณฑิตได้บ้าง. ก็เรารู้ว่า "เราเป็นคนโง่" เขาไปหา เข้าไปนั่งใกล้คนอื่น ซึ่งเป็นบัณฑิต อันบัณฑิตนั้นกล่าวสอนอยู่ พร่ำสอนอยู่ เพื่อประโยชน์ แก่ความเป็นบัณฑิต เรียนเอาไว้เท่านั้นแล้ว ย่อมเป็นบัณฑิต หรือ เป็นบัณฑิตกว่าได้. ลองบอกว่า ส เอว พาโล ความว่า ส่วนบุคคลใดเป็นคนโง่ อยู่ เป็นผู้มีความสำคัญว่านเป็นบัณฑิตก่อนหนี้ว่า "คนอื่น ใครเล่า? จะเป็นพูดสุด เป็นธรรมิก ทรงวิชัย มีภะกล่าวคุณ เครื่องขัดเกลส เช่นกับด้วยเรามอยู่" บุคคลนั้นไม่เข้าไปหา ไม่เข้า