พระอาทิตย์วิบูลูงแผลง ภาค 3 - หน้า 147 : หน้า 149/288

ประโยค - พระอาทิตย์วิบูลูงแผลง ภาค 3 - หน้าที่ 147 ถ่านเพลิงแล้ว ถอยออกไปยืนอยู่ กราบทูลว่า "ขอพระองค์เสด็จ ไปข้างหน้าเถิด พระเจ้าข้า" [ครหาเทินนี้เลื่อนสะพระพุทธเจ้า] ลำดับนั้น พระศาดา ทรงเหยียดพระบาทลงเหนือหลุมก่ำ เพลิง, เสื้อผ้าแพน หายไปแล้ว, ดอกบัวประมาณเท่าสองผุดขึ้น ทำลายหลุมผ่านเพลิง. พระศาดา ทรงเหยียบกลับบัว เสด็จไป ประทับนั่งบนทุ่งธารทอง ที่เขาเปลวไว แม้ก้อนทั้งหลาย ก็ไม่งอง นอนสุ่มอย่างนั้นเหมือนกัน. ความเร่าร้อนงั้นแต่กาของครหา- ทินนี้แล้ว. เขาไปโดยเร็ว เข้าไปศรีอุคต บอกว่า "นาย ขอ ท่านองเป็นที่พึ่งของข้าเจ้า" สิริฤดี นี่ อะไรกัน? ครหาเทินนี้ ขายอุริดีเป็นต้น เพื่อภิญ ๕๐๐ รูปไม่มี ในเรือน, ข้ามเจ้าจะทำอย่างไรหนอเเล? สิริฤดี ที่นาทำอะไรไว้? ครหาเทินนี้. ข้าที่ทำกลอมใหญ่ไว้ในเรือน ๒ หลัง เติมด้วยถ่านเพลิง ด้วยง่วง่า ' จักให้พากวิญญู ไปในหลุมก่ำ เพลิงนั้นแล้วขึ้น. ที่นั่น ดอกบัวใหญ่ ผุดขึ้นทำลุมก่ำผ่านเพลิง นั้น, ภิกษุทั้งปวง เหยียบกลิ้งบัว เดินไปนั่งบนอาสนะที่เขาปลายไว้, บัดนี้ ข้าเจ้าจะทำอย่างไร ? สิริฤดี ท่านแสดงแก่ข้าว่าเข้าเข้าเรื่องว่า 'กล่มข้าวลูกนี้, ดุมก็ดีเป็นต้นเท่านั้น, มิจฉารึ ?