พระอัมปวิฒฺกุฎีแปลก ภาค 1 - หน้า 153 : หน้า 155/288

ประโยค = พระอัมปวิฒฺกุฎีแปลก ภาค 1 - หน้า 153 จันทร์เพ็ญเข้าไปสู่วิถึมเมฆ. ท้าวเธอ ทรงมีพระหลักปฏิพัทธ์ในหญิงนั้น เป็นประหนึ่งว่า ถึงอาการพลัดตกจากคอช้าง ทรงรีบกระทำประทินิยมพระครองแล้ว เสด็จนั่งสู่อรในพระราชวัง ตรัสด คะอำมาตย์คนสนิทนายหนึ่งว่า "ปราสาทที่เราดูในที่นั้น เธอเห็นไหม ?" อำมาตย์. เห็น พระเจ้าข้า. พระราชา. เธอได้เห็นหญิงคนหนึ่งในปราสาทนั้นไหม ? อำมาตย์. ได้เห็น พระเจ้าข้า. พระราชา. เธอจงไป, จงรู้ความที่หญิงนั้น มีสิมหรือไม่มิมีสิม. อำมาตย์ยังนั้นไปแล้ว ทราบความที่หญิงนั้นสมบูรณ์ จึงราบราม ูลกพระราชว่า "หญิงนั้นมีสามี" ที่นั้น เมื่อพระราชตรัสว่า "ถ้ากระนั้น เธอเรียกสามีของหญิงนั้นมา," อำมาตย์นั้น ไปพูดว่า "มานี่น่ะ นาย, พระราชรับสั่งหาท่าน." บูรณนั้นก็ว่า "อัน ภัยพึงเกิดขึ้นแกเรา เพราะอาศัยรรยา" เมื่อไม่อาจจะบัดขึ้น พระราชาอาญา จึงได้ไปขอความบังคมพระราชา ขึ้นอยู่แล้ว. ขนณะนั้น พระราช ตรัสถามบูรณว่า "เธอจงบำรุงเราร." บูรณ. ข้าแต่สมมติเทพ อย่าเลย, ข้าพระองค์ ทำภารกิจงาน ของตน ถวายช่วยแต่พระองค์อยู่, การเล็งชีพนั้นแล จงมีแก่ ข้าพระองค์เกิด. พระราชา ตรัสว่า "เราไม่มีความต้องการด้วยส่วนของเจ้า, จำได้