พระอิฐมปาทุฐิ: นิทานเกี่ยวกับเศรษฐีและสมณะ : หน้า 53/288

ประโยค - พระอิฐมปาทุฐิถูกถามแปล ภาค ๑ หน้า ๑ เดียวกัน อากานั่น ได้เป็นเหมือนเวลาเป็นที่แทงทั้ง ๒ ของ เศรษฐีด้วยเข็ม เศรษฐีไม่กล่าวว่า ท่านให้ไฟโพลงอยู่ ก็จาไม่ได้ เพราะกลัวไปไหมร้อน แล้วคิดว่า "สมณะนี้ จักเป็น ผู้เกี่ยวข้องอย่างสนิท ไม่ใจแล้วจะจักไม่ไป, เราจักให้ถวายขนมแก่ท่าน ชิ้นหนึ่ง" แล้วจึงกล่าวกระรรวว่า "นางผู้เจริญ เธอจงทอดขนม ชิ้นเล็ก ๆ ชิ้นหนึ่ง ให้แก่สมณะแล้ว" จงส่งท่านไปเสียเถอะ." นางหยดอเปล่งในทูกระเบอ่งมิดเดียว. (แต่) ขนม (กลาย) เป็น ขนมชิ้นใหญ่ ได้พองขึ้นเต็มทั่วทั้งกาด ตั้งอยู่แล้ว. เศรษฐีเหน เหตุนี้ กล่าวว่ารองว่า "ชะรอย" หล่อนจักหิบบไปแปงมาไป" ดังนี่แล้ว ตกแป้งหน่อยหนึ่งด้วยมุทพิมพ์แล้ว หอเดอจงทีเดียว. นนมเกิดใหญ่ว่า นมชิ้นก่อน. เศรษฐีกอดขนมชิ้นใด ๆ ด้วยอาการอย่างนั้น, นมชิ้นนั้น ๆ ก็ยิ่งใหญ่โตทีเดียว. เขาเบื่อหน่าย จึงสวดกระรรวว่า วา "นางผู้เจริญ เธอจงให้ขนมแกสมณะนี้ชิ้นนี้เถอะ." เมื่อนาง หยิบขนมชิ้นหนึ่งจากกระเช้า, ขนมทั้งหมดก็ดีต่อเนื่องเป็นอันเดียวกัน. นางจึงกล่าวกระรรวา "นาย ขนมทั้งหมดติดเนื่องเป็นอันเดียวกัน เสร็จแล้ว, ฉันไม่สามารถทำให้แยกกันได้." แม้เขากล่าวว่า "ฉัน จักทำเอง," แล้วก็ไม่อาจทำได้. ถึงทั้ง ๒ คน จับทีรม (แผ่นขนม) แม้จึ่งออกอยู่ ก็ไม่อาจให้แยกออกจากกันได้เลย. ครั้นเมื่อเศรษฐีนั้น ปล่อยอยู่กับขนม (เพื่อจะให้แยกกัน), เหก็อีไหลออกจากสรีระแล้ว, ความ หิวระหายก็หายไป. ดังนั้น เขากล่าวกระรรวว่า "นาง ผู้เจริญ ฉันไม่มีความต้องการขนมแล้ว, เธอจงให้แก่สมณะเถอะ"