ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค๑ - พระเริ่มบาปทัชถูกฉํลี่ย แปลก ภาค ๑ - หน้าที่ 203
ชวนนั้นไปยังสำนักงานพระศาสดาในเวลาขืน ทูลถามพระศาสดา
ว่า "จังแต่พระผู้มีพระภาค พระองค์ได้เสด็จไปถึงในของชาวนานั้น
กับพระอนุทเกรอแลหรือ ?"
พระศาสดา ขอตวายพระพร มาหาพิศด.
พระราชา. พระองค์ทอดพระเนตรเห็นอะไรในนานั้น ?
พระศาสดา ถุงทรัพย์พันหนึ่ง มาหาพิศด.
พระราชา ทอดพระเนตรเห็นแล้ว ได้รสอะไร ?"
พระศาสดา คำขอนี้ มาหาพิศด.
พระราชา พระเจ้าข้า ถ้าฉันนี้จงได้กระทำการอ้างบุคคล
ผู้ซึ้งกับด้วยพระองค์แล้วไซร้ เขาก็ไม่ได้ชีวิต แต่เขากล่าวคำที่
พระองค์ตรัสแล้ว จงได้ชีวิต.
[ไม่ควรทำกรรมที่ให้ผลเดือดร้อนในภายหลัง]
พระศาสดา ทรงสับพระราชดำรัสนั้นแล้ว ตรัสว่า "ขอ
ถวายพระพร มาหาพิศด, แม้อตามภาพกล่าวคำนี้ประมาณเท่านั้น
นั่นเองแล้วก็ไป ความตามเดือดร้อนในภายหลัง ย่อมมีเพราะกระทำ
กรรมใด กรรมนั้น ชื่อผู้บันทึกไม่พึงกระทำ" ดังนี้ เมื่อจะทรงรับ
อนุสนธิแสดงธรรม จึงตรัสพระอาคเนย์ว่า :-
"บุคคลกระทำกรรมใดแล้ว ย่อมเดือดร้อนใน
ภายหลัง เป็นผู้มีหน้าม่วงด้วยน้ำตา ร้องไห้
เลยพลอยของกรรมเอง กรรมนัน อันบุคคล
กระทำแล้ว ไม่ดีเลย."