พระธัมมปทักษ์ฉบับแปล ภาค ๑ : หน้า 225/288

ประโยค- พระธัมมปทักษ์ฉบับแปล ภาค ๑ หน้าที่ 223 อาหารที่ไหน ? " เขาตอบว่า "ได้ในที่นี้นั่นเอง." แม้ในวันที่ ๒ ที่ ๓ ๔ ๕ เขาถูกพวกอาชีวากนั้น กล่าวอยู่แม้มาก อย่างนั้น ก็ยังกล่าวว่า "ข้าพเจ้าอยู่ในที่นี้แน่" ไม่ปรารถนา เพื่อจะไปบ้าน พวกอาชีวา คิดว่า "อาชีวา นี้ ไม่ปรารถนาจะเข้า บ้านทุกวัน ๆ ที่เดียว ไม่ปรารถนาจะลิ้นกินอาหารที่พวกเรามา ให้, กล่าวอยู่ว่า "อาหารเราได้แล้วในที่นี้เทียว, เขาทำอะไรหนอ แต่อ? พวกเราก็จับผิดเขา ดังนี้แล้ว เมื่อจะเข้าไปสู่บ้าน วัน คนไวคนหนึ่งสองคน เพื่อจับผิด แม้ยังอาชีวา คงไป. อาชีวา เหล่านั้น เป็นราวจะไปข้างหลัง ซอนอยู่แล้ว. แม้เขา รู้ความที่ อาชีวาเหล่านั้นไปแล้ว ลงสุ่วจูกูดี กินคุณโดยหย่อนนั้นแล. พวก อาชีวานอกนี้ เห็นก็รยาของเขาแล้ว จึงบอกแก่ อาชีวาทั้งหลาย พวกอาชีวา ฟังคำนันแล้ว คิดว่า "โอ เรรมานะ; ถ้าวก ของพระสมณโคดม พึงรู้ไว้ซิร, พิงประกาศความเสื่อมเกียรติ ของพวกเราว่า "อาชีวาทั้งหลาย เที่ยวกินคุณ' อาชีวา นี้ไม่ สมควรแก่พวกเรา" จึงบนใ้เขาออกจากสำนักของตนแล้ว. เขา ถูกพวกอาชีวาเหล่านั้นไม่ออกแล้ว. มีนคดก้อนหนึ่ง ที่บาดลาด ไว้ในที่ถ่อนอาจจะของมหาชน, มิกระพิงใหญ่บนแผ่นหินนั้น, มหาชน อาศัยหาคาดเป็นที่ถ่ายอจาระ. เขาไปในที่นั้น กิจูดในกลางคืน ในกลุ่มที่มหาชนมาเพื่อชามาย่อยการถ่ายอจาระ เหนียวก้อนหินข้างหนึ่ง ด้วยมือข้างหนึง ยกเท้าขึ้นบ้างนั่งตั้งไว้บนเบาะ ยืนหยงหน้าปากอยู่. มหาชนเห็นเขาแล้ว เข้าไปหา ไหว้แล้ว ถามว่า "ท่านผูเจริญ