พระฐัมม์ทัศรฉฉลูแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 143 : หน้า 145/288

ประโยค - พระฐัมม์ทัศรฉฉลูแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 143 กัน. ต่อมาในกาววันหนึ่ง ศรีอริฎุตต์ กล่าวว่าเครดหินว้า "ประโยชน์" อะไรของท่านด้วยพวกนิครนธ์ล่ะ ? ท่านเข้าไปนิครนธ์เหล่านั้น ถ้าได้อะไร ? การเข้าไปหาพระศาสดาของเราดี การถวายทานแก๋ พระผู้เป็นเจ้าหหลายดี จะไม่ควรแก่ท่านหรือ ?" แม่ครหาในวันนั้น ย่อมหวังเหตุนี้เหมือนกัน เพราะฉนั้น คำพูดของศรีอริฎุตต์นั้น จึง ได้เป็นเหมือนเก่าที่แผลฝีของเจ็บ แม่ครหาในวันนั้น ถามศรีอริฎุตต์ว่า "พระศาสดาของท่านบ่อรู้อะไร ?" ศรีอริฎุตต์ ท่านผุ้เจริญ ท่านอย่าพูดอย่างนั้น. นั่นชื่อว่าสิ่งอึ้ง พระศาสดาของเราไม่รู้ไม่มี; พระศาสดาของเรานั้น ย่อมรู้เหตุทั้ง หมดด้พงโดยเหตุที่เป็นอดีตเป็นปัจจุบัน, ย่อมกำหนดจิตของสัตว์ทั้งหลาย โดยอาการ ๑๖ อย่างได้. ครั้นนี้. ข้าพเจ้าไม่ทราบอย่างนั้น, เพราะเหตุอะไรร ท่านจึง ไม่บอกแก่ข้าพเจ้า ตลอดกาลประมาณเท่านี้ ? ถ้าระนั้นท่านจงไป, จงทูลนิกรมพระศาสดา เพื่อเสวยในวันพรุ่งนี้ ข้าพเจ้าจักให้สวย ท่านจงกราบคุณ เพื่อทรงรับภิกษาของข้าพเจ้า พร้อมด้วยภิกษุ ๕๐๐ รูป. ศรีอริฎุตต์ เข้าไปเฝ้าพระศาสดา ถวายบังคมแล้ว กราบทูลอย่าง นี้ว่า "พระเจ้าข้า คหทินทัศวาทของข้าพระองค์ สั่งให้ทูลนิกรม พระองค์, ทราบว่า ขอพระองค์ทรงรับภิกษาของคฤหัปนนี้พร้อม ด้วยกัลย ๕๐๐ รูปในวันรุ่งขึ้น, ถิ่นวันก่อนแล้ว กรรมชื่อ อัน ข้าพระองค์ทำแล้ว, แก่พวกนิครนธ์ ผู้เข้าถิงสุดของคฤหัปนนี้นั่น.