พระธรรมปฐูฏักจาแปล ภาค ๑ : หน้า 222/288

ประโยค๒ - พระธรรมปฐูฏักจาแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 220 ไปกับดวงนั้นนั้นแล ย่อมผ้าสกุที่กุฏิวางนุ่มแล้ว. แม้กุฏิวาง พาจางกลับไปให้ปลดลงพระเถระ ให้นาคเดียง ใฉ้นาล เรียนว่า "ท่านผู้เจริญ ขอนางจงนอนเตียงนี้เถอะ" นิมนต์พระเถระทั้ง ๒ รูป เพื่อฉันในวันรุ่งขึ้น แล้ว ก็กลับไป. ภิกษุ เจ้าย่าน ไม่อาจคลั่งสักกระทั่งกุฏิวางในพระเถระนั้นได้. [คำพระอรหันต์ด้วยอาชาการ ๔ มีโภค] ครั้งเวลานี้ เธอไปสู่ที่ ๓ พระเถระนอนบนแล้ว ด้วยอาการ ๔ อย่างว่า "อดนึกดูผู้มีอายุ ท่านเดียวกันคุณ ประเสริฐ กล่าการบริโภคภายในเรือนของกุฏิวาง ท่านให้เอานอนด้วยแปลงตา ประเสริฐว่าการปล่อยผ้าสกุ ที่กุฏิวางออก ท่านนอนเหนือแผ่นดิน ประเสริฐว่าการนอนบนเตียง ที่กุฏิวางนำมา" ฝายพระเถระ คิดว่า "คนพาลนี้ อะอันหาย เพราะอาคัยเราละ" ดั่งนี้แล้ว ไม่เอื้อเพื่อถีงการนิมนต์ ลูกขึ้นแต่ เช้าตรู่ไปปลามสบายแล้ว ฝ่ายกุฏิวางเจ้ากัน กำวัตรที่ควรทำใน วิหารแต่เช้าๆ แล้ว เกาะระงังด้วยหลังเสื่อเท่านั้น ด้วยความสำคัญว่า "เวลานี้ เป็นเวลาเที่ยวภิกษา. แม้บัดนี้ ภิกษุอาคันตุกะ หลบอยู่, เธอพึงตื่นด้วยเสียงระงัง" ดังนี้แล้ว เข้าไปสูบ้านเพื่อบิณฑบาต. แมกุฏิพี่น้อง กระทำกิจการแล้ว แลกทางมาของพระเถระทั้ง ๒ เห็นภิกษุอาคันตุกะแล้ว ถามว่า "ท่านผู้เจริญ พระเถรไปไหน?" ที่นั่น ภิกษุเจ้านั้น กล่าวกะกุฏิพี่น้องว่า