พระอิมปทุติฉัตรภาค ๑ - หน้าที่ 160 : หน้า 162/288

ประโยค- พระอิมปทุติฉัตรแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 160 ร้องเสียงดังแล้ว; เสียงนั้น ได้เป็นวรกะแว่าเสียงถล่มแห่งมหาปุรี ครั้นนั้น พระนางมัลลิกาเทวี ทรงสับเสียงนั้นแล้ว สลดไปสู่ราชน ทูลถามว่า "บังแต่มาหาราช เพราะเหตุไรหนอเอ๋? พระอินทรีย์ของ พระองค์ไม่เป็นปกติ, พระองค์คงยอมทรงปรกฤดูมีพระอัปโปโรย์." ราชา. ประโยชน์อะไรของเธอเล่า? มัลลิกา, เธอไม่รู้สึสบิษ เลืออยู่ในที่ใกล้สุของเรา หรือ ? มัลลิกา. นันเทหอะไรร? พระเจ้าขา. ราชา. ในส่วนราชตรี เราได้ยินเสียงชื่อเห็นนานนี้, เราจึงถาม ปุโรหิต ได้กล่าวว่า 'อันตรายแห่งชีวิตย่อมปรากฏแก่พระองค์, พระ องค์ทรงบูชาชัย มีสัตว์ชนิดละ ๑๑๐, ทุกชนิดแล้ว ถ้าได้ชีวิต' เรา จึงคิดว่า 'ความเป็นอยูของเรานั้นแหละ เป็นลาภของเรา' ถึงส่งให้ จับสัตว์เหล่านี้ไว้แล้ว. พระนางมัลลิกาเทวี ทูลว่า "บังแต่มหาราช พระองค์เป็นคน อันธพาล; ทรงมีภิกษามาก พระองค์ค่อยอมหรวยโฉนดอ้วนหุ้วยข้าว ต้ามมหาน มีสัปะและพยัญชนะหลาก ๆ หลายอย่าง, พระองค์ทรงราชย์ ในแคว้นทัง ๒ ก็จริง, แต่พระปัญญาของพระองค์ยังเฉลาะ." ราชา. เพราะเหตุไร ? เธอจึงพูดอย่างนั้น. มัลลิกา. การได้ชีวิตของคนอื่น เพราะการตามของคนอื่น พระองค์เคยเห็น ณ ที่ไหน ? เพราะเหตุไร พระองค์จึงเชื่อถือลำ คำของพราหมณ์ผู้อ่านพาลแล้ว โยนทุกข์ไปในเมืองบนของชาว เล่า? พระศกาด ผู้เป็นอัครบุคคลของโลกทั้งเทวโลก มีพระญาณ