เรื่องราวของพระกุมารยุธัญชัยและหยาดน้ำค้าง : หน้า 15/580

ะ Boประช ชีวิตที่ประเสริฐ ๑๔ ทั้งหลาย ทรงม้ากัณฐกะ มีนายฉันนะเป็นสหาย เสด็จออก ผนวชที่ริมฝั่งแม่น้ำาอโนมา ได้บำเพ็ญทุกรกิริยาอยู่ถึง ๖ พรรษา แล้วต่อมาจึงหันมาปฏิบัติในหนทางสายกลางที่เรียกว่ามัชฌิมา ปฏิปทา ในที่สุดทรงได้บรรลุพระสัมมาสัมโพธิญาณ” เมื่อพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเสด็จมาที่ธรรมสภา ทรงเห็น ภิกษุเหล่านั้นกำลังสนทนากัน จึงตรัสว่า “ไม่ใช่แต่บัดนี้เท่านั้น ที่ตถาคตออกสู่มหาภิเนษกรมณ์ แม้ในกาลก่อน ก็เคยสละราช สมบัติออกบวชมาแล้วเช่นกัน” ทรงเล่าให้ฟังว่า ในอดีตกาล พระราชาสัพพทัต แห่งนครรัมมะ ทรงมีพระโอรส ๑,๐๐๐ พระองค์ และได้สถาปนาพระโพธิสัตว์ซึ่งเป็นพระราชโอรสองค์ ใหญ่ พระนามว่า ยุธัญชัย เป็นอุปราชประจำพระองค์ วันหนึ่ง เมื่อพระกุมารยุธัญชัยประทับบนราชรถ เสด็จ ไปพระราชอุทยาน ทรงทอดพระเนตรเห็นหยาดน้ำค้างที่ติดอยู่ ตามที่ต่างๆ เช่น ยอดไม้ ปลายหญ้า กิ่งไม้และที่ใยแมงมุม ราวกับตาข่ายที่ทำด้วยเส้นด้าย จึงตรัสถามนายสารถีว่า “สิ่งที่ ปรากฏนั้นคืออะไร” นายสารถีกราบทูลว่า “นั่นคือหยาดน้ำค้าง ที่ตกลงในฤดูที่มีหิมะ” พระกุมารทรงเล่นในพระราชอุทยาน ตลอดทั้งวัน แล้วเสด็จกลับในเวลาเย็น ไม่เห็นหยาดน้ำค้าง เหล่านั้น จึงตรัสถามนายสารถีว่า “หยาดน้ำค้างเหล่านั้นหายไป ไหนหมดแล้ว”