ข้อความต้นฉบับในหน้า
ธีระ ประชา
หยุดใจเป็นสำเร็จทุกอย่าง
១៩២
จิตของบุคคลที่ตั้งไว้ผิดที่ ย่อมถูกความโลภ โกรธ หลง
เข้ามาครอบง่า ทําให้คิดผิด พูดผิด ทําผิดได้ง่าย ซึ่งเป็นเหตุน่า
ความทุกข์มาให้บุคคลนั้น แต่จิตของบุคคลที่ตั้งไว้ถูกที่ คือ
วางใจไว้ถูกที่ตั้งของใจ ณ ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ซึ่งเป็นต้น
แหล่งของความสุข และความบริสุทธิ์ แหล่งของสติของปัญญา
เมื่อเรานำใจมาไว้ ณ ตรงนี้ ใจก็จะถูกกลั่นให้บริสุทธิ์ผ่องใส
ทำให้คิดดี พูดดี ทำดี ตลอดจนส่งผลให้พบกับความสุขความ
เจริญรุ่งเรือง และสิ่งที่ดีงามในชีวิตตลอดไป ดังนั้น บัณฑิตทั้ง
หลาย จึงเพียรพยายามฝึกฝนอบรมจิตใจให้สงบหยุดนิ่งอยู่เสมอ
เพื่อให้เข้าถึงความเต็มเปี่ยมของชีวิต
มีพุทธพจน์ที่ปรากฏใน มหาสีลวชาดก ขุททกนิกาย ว่า
“วายเมเถว ปุริโส น นิพฺพินเทยุย ปณฺฑิโต
บุรุษพึงพยายามร่ำไป บัณฑิตไม่พึงเบื่อหน่ายท้อแท้ฯ”
การที่พระบรมโพธิสัตว์จะบำเพ็ญบารมีจนตรัสรู้ธรรมเป็น
พระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์หนึ่งได้นั้น จะต้องทําความเพียร
มาอย่างไม่ลดละ ต้องมีใจหนักแน่นมั่นคงประดุจขุนเขา ไม่เคย
ท้อแท้เบื่อหน่ายในการสั่งสมบุญบารมีเลย ท่านสั่งสมบารมีทั้ง ๓๐
ทัศ มาอย่างเอาชีวิตเป็นเดิมพัน สร้างบารมีอย่างน้อยใช้เวลาถึง
๒๐ อสงไขยกับอีกแสนมหากัป ในพระทัยของพระองค์มีแต่