ธรรมะเพื่อประช : หน้า 366/580

ธรรมะเพื่อประช โมฆะของชีวิต ๓๖๕ ทุกข์ระทมก็กลับผ่องใสขึ้นมา เหมือนกระจกที่ขุ่นมัวด้วยฝุ่น ละอองถูกขัดเช็ดทําความสะอาด ทำให้กลับสดใสแวววาวดังเดิม พระฤๅษีจึงกล่าวขอบคุณพระโพธิสัตว์ว่า “ข้าแต่องค์อมรินทร์ ชีวิตของอาตมาที่รุ่มร้อนทุกข์ระทม ได้หายไปเหมือนเอาน้ำเย็น ราดรดไฟฉะนั้น ใจของอาตมาไม่ขุ่นมัวอีกก็เพราะคำของท่าน” เมื่อท้าวสักกะประทานโอวาทแล้วก็เสด็จกลับ ตั้งแต่บัดนั้นมา ความโศกไม่เคยเข้ามากล้ำกรายหัวใจของพระฤๅษีได้อีกเลย ทําให้ชีวิตของท่านอยู่ในเพศสมณะอย่างมีความสุข จากเรื่องนี้จะเห็นได้ว่า ความโศกเศร้าเพราะพลัดพราก จากคน สัตว์ หรือสิ่งของอันเป็นที่รัก อาจเกิดขึ้นเป็นเรื่องปกติ ธรรมดา แต่สำหรับสัตบุรุษผู้มุ่งแสวงหาความบริสุทธิ์หลุดพ้น เยี่ยงพระโพธิสัตว์ทั้งหลายแล้ว ท่านจะมองความโศกเศร้านี้ เป็นเรื่องที่ไร้สาระ เป็นโมฆะของชีวิต เพราะจะทำให้ชีวิตสูญ เสียกำลังใจไปเปล่าๆ เสียทั้งเวลาทั้งอารมณ์และความละเอียด ของใจ หากเรายังไม่สามารถที่จะปลดปล่อยความเศร้าโศกได้ การที่จะก้าวไปสู่ความบริสุทธิ์ของใจนั้นก็ยาก ดังนั้น เราจำเป็น ต้องปลดปล่อยวางเรื่องราวต่างๆ แล้วหมั่นฝึกใจให้หยุดนิ่งกัน ทุกๆ วัน ใจจะได้หนักแน่น ชีวิตของเราจะได้มุ่งไปให้ถึงฝั่งแห่ง พระนิพพานกันทุกๆ คน