ธรรมะเพื่อประช : หน้า 522/580

ธรรมะเพื่อประช ผู้มีจิตเกษม ๕๒๑ เป็นประจํา ชีวิตของท่านตั้งแต่ในวัยเด็กจนกระทั่งชรา ช่างน่ารันทดหดหู่เหลือเกิน เมื่อพิจารณาเห็นว่าชีวิตเต็มไปด้วยความทุกข์อย่างนี้ เลยอยากจะแสวงหนทางให้หลุดพ้นจากทุกข์ ท่านได้เข้าไปหา พระโสปากเถระผู้เคยเป็นเพื่อนรัก ไปขอฟังธรรมในสำนักของ พระโสปากเถระ เมื่อฟังธรรมแล้วท่านเกิดความสลดสังเวชใน การอยู่ครองเรือนว่า เป็นภาระอันหนักหน่วง มีแต่จะนำเรื่อง ร้อนรุ่มใจมาให้ และการหาโอกาสทำใจให้บริสุทธิ์หยุดนิ่งนั้น เป็นไปได้ยากยิ่งนัก จึงตัดสินใจออกบวชแสวงหาโมกขธรรม ตามพระเถระ พอออกบวชได้ไม่กี่วัน เนื่องจากท่านมีจิตที่ปลงสังเวช อยู่แล้ว พอเอาใจกลับมาไว้ที่กลางตัวในหนทางสายกลาง ฝึกฝนใจให้บริสุทธิ์หยุดนิ่งในทุกอิริยาบถ ใจไม่ออกห่างจาก กลางกายเลย ในที่สุดท่านสามารถบรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์ เป็นผู้มีจิตเกษมจากโยคะ ปราศจากกิเลสเครื่องร้อยรัดอีกต่อไป ท่านได้กล่าวธรรมภาษิตไว้ว่า “บุคคลผู้มีความเพียร ถึงจะแก่ แต่เผากิเลสให้เร่าร้อน จึงบรรลุนิพพานอันไม่รู้จักแก่ เป็นธรรม อันสงบเกษมจากโยคะ หาธรรมอื่นยิ่งกว่ามิได้” จากเรื่องนี้จะเห็นได้ว่า การรู้จักปล่อยวางภาระอันหนัก