ธรรมะเพื่อประชา: ชีวิตที่ไม่หวั่นไหว : หน้า 283/580

ธรรมะเพื่อประชา ชีวิตที่ไม่หวั่นไหว ២៨២ เป็นประมาณไม่ได้ แต่การตักเตือนและสรรเสริญของบัณฑิต จึงเป็นการตักเตียน และสรรเสริญที่แท้จริง “บุคคลใดมีความประพฤติดี มีศีลและปัญญา ใครเล่า จะติเตียนผู้นั้นได้ แม้เทวดาและพรหมทั่วหมื่นจักรวาล ก็ สรรเสริญคุณธรรมของบุคคลนั้น” เมื่อจบพระธรรมเทศนา อุบาสกทั้ง ๕๐๐ คน ได้บรรลุ ธรรมเป็นพระโสดาบัน ดังนั้นการนินทาหรือสรรเสริญ จึงไม่ใช่ ของใหม่ มีมานานแล้ว และจะยังคงมีต่อไป หากเราได้พบกับ สิ่งเหล่านี้ อย่าได้หวั่นไหว เราจะดีหรือไม่ดี ขึ้นอยู่กับการ กระทําของเราเอง ไม่ได้ขึ้นอยู่กับถ้อยคำของใคร เพราะฉะนั้น จงอย่าได้หวั่นไหวในโลกธรรมทั้งหลาย “แล้วทำอย่างไรล่ะ.. เราจึงจะไม่หวั่นไหว” ต้องหยุดใจให้ได้เสียก่อน โดยนำใจมาตั้งไว้ให้ถูกที่ตั้ง คือ ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ เอาใจมาหยุดนิ่งอยู่ที่ตรงนี้ ไม่ว่า จะทำอะไรก็ตาม จะนั่ง จะนอน จะยืน จะเดิน กิน ดื่ม พูด คิด หยุดนิ่ง ลิ้มรส เหยียดแขนคู่แขน หรือทำภารกิจอันใดก็ตาม ให้เอาใจมาหยุดนิ่ง ตรงศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ พอใจหยุดได้ เท่านั้น โลกธรรมทั้งหลาย ไม่มากระทบกระเทือนแล้ว หรือแม้ จะมีสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้น ก็ไม่แล่นเข้ามาถึงในใจ