ธรรมะและการบรรลุพระนิพพาน : หน้า 187/580

ธรรมะเพื่อประชll พากเพียรเพื่อ พระนิพพาน ១៨៦ มิตตเถระเดินทางมาถึงใกล้ๆ บริเวณนั้น ได้ยินคำสนทนาของ สองแม่ลูก เกิดความสลดใจ ท่านสอนตนเองว่า “มหาอุบาสิกานี้ ต้องรับประทานอาหารที่ค้างคืน แม้ตอนกลางวันก็จะรับ ประทานเพียงข้าวต้มใส่ผักดอง แต่เวลานางถวายทานให้เรา กลับถวายแต่อาหารที่ดี ที่ประณีตทั้งนั้น ซึ่งการที่มหาอุบาสิกา ถวายอาหารให้เรานี้ ก็ไม่ได้คิดว่า จะต้องการเรือกสวนไร่นา อาหาร เสื้อผ้าอาภรณ์ หรือทรัพย์สินเงินทองใดๆ จากเราเลย แต่เพียงปรารถนาบุญอันเป็นทางมาแห่งสมบัติทั้งสาม คือ มนุษยสมบัติ ทิพยสมบัติ และนิพพานสมบัติ แล้วตัวเราเองมี ความบริสุทธิ์พอที่จะเป็นเนื้อนาบุญ ที่จะทำให้สมบัติเหล่านั้น เกิดขึ้นแก่มหาอุบาสิกาได้แล้วหรือยัง” คิดเช่นนี้แล้ว พระมหามิตตเถระสํารวจคุณธรรมและ ความบริสุทธิ์ของตนเอง เมื่อท่านรู้ว่า ท่านยังมีกิเลสอยู่ ไม่อาจ ที่จะรับอาหารบิณฑบาตนี้ได้ จึงกลับไปยังถ้ำที่พัก เมื่อถึงที่ พักแล้ว ท่านตั้งใจทําภาวนาปรารภความเพียร โดยอธิษฐานจิต ว่า “ตราบใดที่เรายังไม่บรรลุอรหัตผล ตราบนั้นเราจะไม่ยอม ออกจากถ้ำา" เมื่อพระเถระตั้งใจมั่น ท่าความเพียรโดยไม่ประมาท ไม่ช้าใจก็หยุดนิ่ง ปล่อยวางความยึดมั่นถือมั่นในสิ่งทั้งหลาย