จิตที่ไม่หวั่นไหว : หน้า 301/580

Boประช จิตที่ไม่หวั่น ไหว ๑๐๐ เป็นบัณฑิต ย่อมรู้ถึงประโยชน์ แม้ที่ยังมาไม่ถึง ทำอย่างไรหนอ เราจะได้เห็นเจ้าลิงดำตัวนั้น ถูกขับไล่ออกไปจากราชสกุล พญาลิงเผือกก็บอกน้องว่า “อย่ากลัวไปเลย เจ้าลิงกาฬ- พาหุนั้น ชอบกระดิกหูกลอกหน้า กลอกตาหลอก ทำให้ราช กุมารทั้งหลายทรงหวาดกลัวอยู่บ่อยๆ มันจะทำตัวของมันเอง นั่นแหละ ให้หมดลาภสักการะ” เวลาล่วงไปเพียง ๒-๓ วันเท่านั้น ทุกอย่างก็เป็นไปตามที่ลิงพระโพธิสัตว์กล่าวไว้ คือ ลิงกาฬพาหุ ก็ทำท่าหลอก ให้ราชกุมารทั้งหลาย ตื่นตระหนกตกพระทัย พระราชาทรงทราบ จึงรับสั่งให้ไล่ลิงกาฬพาหุ ออกไปจาก พระราชวัง ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ลาภสักการะของลิงเผือก สองพี่น้อง ก็กลับเพิ่มพูนขึ้นอย่างเดิม จะเห็นว่าพระสัมมาสัมพุทธเจ้าของเรา แม้ในขณะที่ยัง บำเพ็ญบารมีเป็นพระโพธิสัตว์อยู่นั้น แม้บางชาติจะต้องบังเกิด เป็นสัตว์เดียรัจฉาน แต่ปัญญาบารมีที่สั่งสมมานาน โดยการฝึก สมาธิมานับภพนับชาติไม่ถ้วน ก็ทำให้ท่านสอนตนเองได้ มีจิตใจ หนักแน่นมั่นคง ไม่หวั่นไหวในความเปลี่ยนแปลงของโลกธรรม ทั้งหลาย จึงไม่ต้องเป็นทุกข์เป็นร้อนไปกับเหตุการณ์ต่างๆ ที่มา กระทบ ส่วนผู้ที่ไม่ได้หมั่นทำสมาธิเจริญภาวนา ฝึกฝนใจนั้น มักจะมีอาการขึ้นลงง่าย ประเดี๋ยวดีใจ ประเดี๋ยวเสียใจ ใจคอย