ธรรมะเพื่อประชา: เส้นทางสู่การบรรลุธรรม : หน้า 180/580

ธรรมะเพื่อประช จุ ด ห ม า ย สู งสุ ด ข อ ง ชี วิ ต ๑๗๘ ตั้งใจว่าจะไปแสดงธรรมเพื่อให้พระราชาออกผนวช จึงเหาะมา ทางอากาศลงที่พระราชอุทยาน และให้เด็กน้อยคนหนึ่งไป กราบทูลพระราชา เมื่อพระราชาเสด็จมาถึง พระปัจเจกพุทธเจ้า ก็ถวายพระพรว่า “ขอถวายพระพร มหาบพิตร พระองค์ทรง พระชราภาพแล้ว บัดนี้ได้เวลาอันสมควรที่พระองค์จะละกามคุณ เพื่อเสด็จออกผนวชแล้ว” พระราชาเมื่อได้สดับดังนั้น ยังทรงรับไม่ได้ จึงปฏิเสธว่า “ข้าพเจ้ายังกำหนัดยินดี มีความพอใจในรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัสอยู่ คงออกบวชไม่ได้ แต่จะขอทำบุญกุศล ให้เต็มที่” ด้วย จิตที่จะอนุเคราะห์พระราชาพระปัจเจกพุทธเจ้าจึงถวายพระพรว่า “ธรรมดานักโทษย่อมไม่ยินดีในเรือนจํา มีแต่ดิ้นรน แสวงหาหนทางออกจากเรือนจำนั้นอย่างเดียว ขอพระองค์จง เป็นเช่นนั้นเถิด จงเห็นภพทั้งหมดเหมือนเรือนจําเถิด โลกนี้ถูก ความมืด คืออวิชชาห่อหุ้มไว้ ตราบใดที่สัตวโลกยังไม่ได้รับแสง สว่างจากพระสัทธรรม เปรียบเสมือนตกอยู่ในคุกมืด ขอพระองค์ จงมุ่งสู่อภิสัมมาสัมโพธิญาณเถิด เพราะหากจะเอากองกระดูก ของผู้ที่เกิดแล้วเกิดอีก มากองรวมกัน ภูเขาแม้สูงตระหง่าน ก็ดูเหมือนว่าจะเตี้ยเกินไป เมื่อเทียบกับกองกระดูกนั้น การเกิด บ่อยๆ ย่อมเป็นทุกข์ร่ำไป” เมื่อแสดงธรรมให้พระราชาได้คิดแล้ว