ธรรมะเพื่อประช: ปล่อยวางอย่างพระอริยะ : หน้า 502/580

ธรรมะเพื่อประช ปล่อยวางอย่างพระอริยะ ๕๐๑ ทอดทิ้ง ไม่มีที่พึ่งในยามยาก ด้วยพระมหากรุณาอันไม่มีประมาณ จึงได้เสด็จออกจากพระคันธกุฎี ไปที่โรงไฟทรงต้มนํ้าร้อนด้วย พระองค์เอง เอาผ้ามาซับให้เปียก แล้วเริ่มเช็ดตามร่างกายของ พระติสสะ ซึ่งกำลังนอนอยู่ด้วยความหมดอาลัยในชีวิต พวกภิกษุทราบว่าพระบรมศาสดาเสด็จมา จึงกราบทูล บันอาสาจะช่วยกันทําเอง พระบรมศาสดาทรงให้พวกภิกษุ เปลื้องผ้าห่มของพระติสสะออก เอาไปขยำกับน้ำร้อน แล้วนำ ไปผึ่งแดด ส่วนพระพุทธองค์เองได้สรงน้ำให้พระติสสะ เมื่อ ผ้าห่มแห้งทรงช่วยท่านให้นุ่งผ้าห่ม แล้วนำผ้าสบงจีวรที่ท่านนุ่ง ไปซักแล้วผึ่งแดด จากนั้นก็เอาผืนใหม่มาให้นุ่งห่ม พระบรมศาสดาประทับยืนที่เหนือศีรษะของท่าน ตรัส ให้เห็นทุกข์เห็นโทษของสังขารร่างกายนี้ว่า กายของเธอนี้ อยู่อีกไม่นานเพราะจะปราศจากวิญญาณแล้ว หาอุปการะมิได้ อีกไม่นานต้องนอนบนแผ่นดิน เหมือนท่อนไม้ที่ไม่มีประโยชน์ พระเถระนอนฟังพระธรรมเทศนา ข่มความเจ็บปวดของร่างกาย ค่อยๆ ปล่อยใจตามกระแสเสียงของพระพุทธองค์ จนมีใจหยุด นิ่งเป็นอารมณ์เดียว พอถูกส่วน ปฐมมรรคก็เกิดขึ้นมาทันที เกิดความเย็นกายเย็นใจขึ้นมาเป็นครั้งแรก ที่ได้เห็นดวงสว่าง ปรากฏเกิดขึ้นมาตรงกลางกายนี้ ใสเป็นเพชรเป็นแก้ว