ธรรมะเพื่อประชา : หน้า 178/580

ธรรมะเพื่อประช จุ ด ห ม า ย สูงสุดของชีวิต බෙක กุมาร ในกรุงราชคฤห์ทรงพระนามว่า “พรหมทัต” พระองค์ ทรงมีสหายสนิทอยู่คนหนึ่ง ซึ่งเป็นลูกของมหาอำมาตย์ ชื่อ ทรีมุข ทั้งสองได้ไปศึกษาศิลปวิทยา ที่เมืองตักสิลา เมื่อเรียน จบได้อ้าลาอาจารย์เพื่อไปหาประสบการณ์ตามสถานที่ต่างๆ จนเสด็จไปถึงเมืองพาราณสี พรหมทัตกุมารทรงพักผ่อนอยู่บนแผ่นมงคลศิลา ใน พระราชอุทยานจนผล็อยหลับไป เผอิญวันนั้น พระเจ้ากรุง พาราณสีสวรรคตครบ ๗ วัน พอดี พระองค์ไม่มีรัชทายาท สืบทอดราชสมบัติ ปุโรหิตพร้อมกับเหล่าอำมาตย์จึงได้เสี่ยง บุษยราชรถ คือ ปล่อยราชรถที่เทียมด้วยม้าสีขาวออกจาก พระนคร เพื่อแสวงหาผู้มีบุญมาปกครองแผ่นดิน ทรีมุขได้ยินเสียงดุริยางค์ ที่ติดตามขบวนบุษยราชรถ กำลังวิ่งมา ก็รู้ทันทีว่า “วันนี้พระสหายของเราจะได้ครองราชย์ เป็นพระเจ้าแผ่นดินในเมืองนี้ และเราจะต้องเป็นเสนาบดี แต่ เราไม่ปรารถนายศถาบรรดาศักดิ์เลย ชีวิตนักบวชเท่านั้น เป็น ชีวิตที่สงบและประเสริฐที่สุด” แล้วทรีมุขก็รีบไปยืนหลบอยู่ในที่ กําบัง รถม้าแล่นไปหยุดอยู่ที่ประตูพระราชอุทยาน ปุโรหิตเห็น *มก. ทรีมุขชาดก เล่ม ๕๙ หน้า ๒๕