การดูแลแม่ในอารมณ์ที่ขัดแย้ง : หน้า 492/580

ธรระพี ประช พากเพียรเถิดให้เกิดบุญบารมี ៤៩១ แต่พออยู่นานๆ ไป ลูกแต่ละคนมัวยุ่งกับการทำธุรกิจการงาน ไม่มีเวลาดูแลแม่อย่างเต็มที่ บางครั้งก็พูดจากระทบกระเทียบว่า ทำไมแม่ไม่ไปอยู่บ้านหลังอื่นบ้าง เพราะทรัพย์สมบัติที่แม่มอบ ให้นั้น ก็ให้เท่าๆ กันมิใช่รึ แม่ได้ฟังเช่นนั้น ก็รู้สึกขัดเคืองใจ ไม่พอใจที่ลูกว่ากล่าวทำนองไม่อยากจะดูแลเลี้ยงดู นางจึงต้อง ไปอาศัยอยู่กับลูกชายคนรอง เมื่อไปอยู่บ้านอีกหลังหนึ่ง สมัยแรกๆ ได้รับการต้อนรับ เป็นอย่างดี แต่พอนานวันเข้า ลูกสะใภ้ก็ดี ลูกเขยก็ดี มักจะ พูดจาไม่ไพเราะ มีเจตนาจะให้นางไม่สบายใจ ทั้งไม่ค่อยดูแล เอาใจใส่เท่าที่ควร เมื่อทนไม่ไหวจึงอำลาลูกคนนี้ ไปอยู่บ้าน หลังอื่น แม้ว่านางจะไปอาศัยกับลูกคนไหนก็ตาม จะได้รับคำ พูดที่แทงใจเสมอๆ ว่า คุณแม่แบ่งสมบัติให้ลูกแต่ละคนเท่าๆ กัน ก็ควรจะไปอยู่บ้านหลังอื่นบ้าง เพราะฉันเองมีภาระหน้าที่ต้อง รับผิดชอบมากมาย เศรษฐินีท่านนี้ เห็นว่าไม่มีลูกคนไหนที่พอจะพึ่งพิงได้ หรือแม้อยู่ด้วย ก็อยู่เหมือนเป็นภาระของลูกๆ เมื่อลูกแต่ละคน ไม่ได้เต็มใจที่จะปรนนิบัติดูแลแม่ นางจึงนึกถึงพระบรมศาสดา เพราะทราบว่า พระพุทธองค์เป็นผู้มีมหากรุณาต่อสรรพสัตว์ เป็นเหมือนที่พึ่งของคนยาก จึงตัดสินใจไปขอบวชเป็นภิกษุณีใน พระพุทธศาสนา