การตอบสนองของพระราชาและอำมาตย์ที่มีความผิด : หน้า 265/580

Boประช ผู้มีชัยชนะที่ไม่กลับแพ้ ๒๖๔ ประกอบด้วยมหากรุณา ตรัสว่า “ถ้าหากเราฆ่าหรือทรมาน อำมาตย์ชั่วนี้ ก็จะเป็นการทำปาณาติบาต หากแม้นอายัด ทรัพย์ทั้งหมด ก็จะเป็นอทินนาทาน” จึงทรงลงโทษสถานเบา ด้วยการเนรเทศอ่ามาตย์ไปอยู่เมืองอื่น เนื่องจากอ่ามาตย์คนนี้เป็นคนมีใจบาปอกตัญญู มีความ อาฆาตแค้นต่อพระราชา ทั้งๆ ที่ตนเองเป็นผู้ทำความผิด เมื่อ หลบหนีไปอยู่เมืองอื่น ก็ไปยุยงพระราชา ให้มารบกับพระเจ้า พรหมทัต เพราะตนเองรู้เรื่องภายในพระราชวังของพระเจ้า พรหมทัตเป็นอย่างดี ครั้งแรกๆ พระราชาเมืองนั้นไม่มั่นใจ ตรัสถามไปว่า “เธอประสงค์จะนำฉันไปตายหรือ ได้ยินข่าวว่า พระเจ้าพรหมทัตเป็นผู้มีอานุภาพมาก สามารถเหาะเหินเดิน อากาศได้เหมือนนกบินไปในอากาศ” อ๋ามาตย์ทูลให้สบายพระทัยว่า “พระองค์อย่าได้ตรัส อย่างนี้ ถ้าไม่ทรงเชื่อ ก็จงทรงส่งสายสืบไปดูเถิด” พระราชา ส่งสายสืบไปตรวจดู โดยให้ขุดซุ้มประตูทางขึ้นพระตำหนัก บรรทมของพระเจ้าพรหมทัต เมื่อพระเจ้าพรหมทัตทรงเห็น แล้วตรัสถามว่า “พวกเจ้ามาเพื่ออะไรกันหรือ” พวกสายสืบทูล ว่า “พวกข้าพระองค์เป็นโจร” พระราชาจึงรับสั่งให้ประทาน ทรัพย์แก่พวกโจร แล้วให้โอวาทว่า “อย่าได้ทำอย่างนี้อีก” จากนั้น จึงปล่อยไป พวกสายสืบกลับมาทูลให้พระราชาของตนทราบ