ธรรมะเพื่อประช: โมฆะของชีวิต : หน้า 362/580

ธรรมะเพื่อประช โมฆะของชีวิต ๓๖๑ ยามที่ตนชรา บวชเป็นหลวงตาอยู่ที่พระเชตวันนั่นเอง แม้ว่า ท่านจะบวชเมื่อแก่ แต่ก็มีข้อวัตรปฏิบัติ สีลาจารวัตรที่งดงาม น่าเลื่อมใสเป็นอย่างยิ่ง เนื่องจากท่านตระหนักว่า เวลาแห่ง การบำเพ็ญเพียร เพื่อแสวงหาโมกขธรรมของตนเหลือน้อยเต็มที เหมือนพระอาทิตย์ใกล้อัสดง ท่านจึงเป็นผู้ที่ไม่ประมาทใน กิจวัตรที่สมณะควรปฏิบัติ ทำให้ท่านเป็นที่รักของญาติโยม ทงหลาย จนกระทั่งวันหนึ่งท่านได้ให้การบรรพชาสามเณรรูปหนึ่ง เมื่อสามเณรรูปนี้บวชแล้ว ได้อุปัฏฐากรับใช้หลวงตาเป็นอย่างดี ทั้งยังเป็นผู้ที่รักในการฝึกตนเอง รู้จักควรไม่ควร แม้จะถูก อบรมพร้าสอนอย่างไร ก็เคารพเชื่อฟัง เป็นสามเณรที่ว่านอน สอนง่าย ไม่ว่าจะไปอยู่ที่ใดก็ตาม ก็จะเป็นที่รักของครูบาอาจารย์ เพราะเขาจะมีคุณธรรมอย่างหนึ่งที่ติดตัวมา คือ เป็นคนที่ อ่อนน้อมถ่อมตน คุณธรรมข้อนี้ เมื่อมีอยู่กับผู้ใดแล้ว ผู้นั้นจะ เป็นที่รักของมนุษย์และเทวดาทั้งหลาย สามเณรน้อยรูปนี้จึง เป็นที่รักของทุกๆ คน วันหนึ่ง สามเณรเกิดล้มป่วยกะทันหัน แล้วไม่สามารถ รักษาได้ทันท่วงที ในที่สุดก็มรณภาพลง เมื่อเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น ทำให้หลวงตาผู้เป็นอุปัชฌาย์ไม่สามารถที่จะหักห้ามใจ ถึงแม้ว่า จะบวชมาหลายพรรษาแล้วก็ตาม ได้เดินร้องไห้คร่ำครวญอยู่