ธรรมะเพื่อการปล่อยวาง : หน้า 460/580

ธรรมะเพื่อประช ตัด อาลัยไปนิพพาน ៤៥៩ ก็เกิดขึ้น คือ นับตั้งแต่พระกุมารได้แยกจากนางไปถึง ๑๒ ปีนั้น นางได้แต่ร้องไห้ด้วยความคิดถึงบุตร มีความทุกข์เพราะความ พลัดพราก ใบหน้าชุ่มไปด้วยน้ำตา วันหนึ่ง ขณะที่นางกำลัง เดินบิณฑบาตอยู่นั้น ได้เห็นพระกุมารกัสสปะในระหว่างทาง จึงดีใจร้องเรียกลูก แล้ววิ่งเข้าไปหาแต่ได้เซล้มลง พระกุมารกัสสปะปรารถนาจะสงเคราะห์มารดา พลาง คิดในใจว่า “ถ้าเราพูดดีกับมารดา ด้วยถ้อยคำไพเราะอ่อนหวาน จะไม่เป็นประโยชน์ต่อการบรรลุมรรคผลนิพพาน เราจะกล่าว ด้วยถ้อยคําที่แข็งกระด้าง เพื่อให้คลายความผูกพันที่มีต่อเรา” ท่านจึงกล่าวกับมารดาว่า “อะไรกัน ท่านเป็นภิกษุณีแล้ว มัวเที่ยวหาอะไรอยู่ ความรักแค่นี้ ตัดไม่ได้เชียวหรือ” นางภิกษุณีได้ฟังดังนั้น ยังไม่ค่อยจะแน่ใจนัก จึงถามว่า “นั่นลูกพูดอะไร” พระกุมารกัสสปะกล่าวโดยไม่มีเยื่อใยเลย นางรู้สึกผิดหวังอย่างรุนแรง ไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้ ที่บุตรกล่าว อย่างไม่มีเยื่อใยแม้แต่น้อย นางจึงคิดว่า เรามีน้ำตานองหน้า เฝ้าคิดถึงลูกคนนี้อยู่ถึง ๑๒ ปี วันนี้ได้พบแล้ว กลับได้ฟังวาจาที่ เย็นซากระด้าง จะมีประโยชน์อะไรที่เราจะเฝ้าคิดถึงลูกคนนี้อีก แล้วได้ตัดความเสน่หาในบุตร ไม่มีความอาลัย ความ ผูกพันอีกต่อไป จิตใจเริ่มสงบลง นางจึงหันมาประพฤติปฏิบัติ