ปล่อยวาง อย่างพระอริยะในพุทธศาสนา : หน้า 501/580

ธรรมะ ประช ปล่อยวาง อย่างพระอริยะ ๕๐๐ ไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของเรา พระบรมศาสดาจึงทรงสอนไม่ให้ไป ยึดมั่นถือมั่น แต่ให้ดูแลรักษาขันธ์ ๕ ไว้ให้ดี เพื่อจะได้มีอายุขัย ยืนยาว สามารถสร้างบารมีไปนานๆ มีเรื่องเกิดขึ้นในสมัยพุทธกาล คือ มีกุลบุตรท่านหนึ่ง ออกบวชอุทิศชีวิตในพระพุทธศาสนา ได้ฉายาว่า พระติสสเถระ มีอยู่วันหนึ่ง โรคร้ายได้เกิดขึ้นในสรีระของท่านตุ่มเล็กๆ เท่า เมล็ดผักกาดได้ผุดขึ้นมาที่ผิวหนัง เนื่องจากกรรมเก่าของท่าน ตามมาทัน ต่อมาตุ่มนั้นโตขึ้นเรื่อยๆ ขนาดประมาณเท่าเมล็ด ถั่วเขียว แล้วก็โตเท่าเมล็ดถั่วดำ ใหญ่โตขึ้นเท่าเมล็ดกระเบา เท่าผลมะขามป้อม สุดท้ายก็โตเท่ากับผลมะตูม จากนั้นก็แตกออก มีเลือดและหนองไหลเยิ้มไปทั่วร่างกาย ร่างกายของท่านมีแผลเหวอะหวะไปทั่ว ส่งกลิ่นเหม็น รุนแรง ท่านต้องทนทุกข์ทรมานมาก เพื่อนสหธรรมิกไม่กล้าเข้า ใกล้ เท่านั้นยังไม่พอ กระดูกของท่านได้แตกหัก ขยับเขยื้อน ตัวไม่ได้ นอนจมกองน้ำเลือดน้ำหนองอยู่ในกุฏิตามลำพัง ผ้านุ่ง และผ้าห่มเปรอะเปื้อนไปหมด นอนรอคอยวันตายอย่างน่าสงสาร พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงเห็นท่านถูกพวกสัทธิวิหาริก *มก. พระปูติคัตตติสสเถระ เล่ม ๔๐ หน้า ๔๓๕