ความเศร้าโศกและการปลอบโยนผ่านธรรมะ : หน้า 372/580

ธรรมะเพื่อประช ไม่ควรหวังในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ๓๗๑ วาสุเทพมหาราช ได้ทิวงคตลง พระราชาจึงถูกความเศร้าโศก ครอบงำา ทรงละพระราชกรณียกิจทุกอย่าง เอาแต่บ่นเพ้อร่ำา พิไรรำพันอยู่ตลอดเวลา ไม่มีใครสามารถมาถอนลูกศรคือความ โศกออกจากพระราชหฤทัยไปได้ ในเวลานั้น ฆฏบัณฑิตเทพ ซึ่งอยู่ต่างเมือง ได้ทราบข่าว ความเศร้าโศกของพระเจ้าพี่ ก็อยากช่วยให้พระองค์หายโศก จึงแกล้งทำเป็นคนบ้า แหงนดูอากาศ เที่ยวไปทั่วพระนครพลาง กล่าวว่า “ท่านจงให้กระต่ายแก่เราเถิด ท่านจงให้กระต่ายแก่ เราเถิด” ชาวพระนครพากันแตกตื่นว่า นอกจากพระเจ้าวาสุเทพ มหาราชจะเสียสติแล้ว ฆฏบัณฑิตก็มาเป็นบ้าไปอีกพระองค์แล้ว ข่าวนี้ก็ได้ร่ำลือไปทั่วทั้งเมือง มหาอามาตย์ได้รีบไปแจ้งข่าวการเสียสติของฆฏบัณฑิต ให้พระเจ้าวาสุเทพทรงทราบในทันที พระเจ้าพี่เมื่อทราบข่าว เช่นนั้น เนื่องจากทรงรักษาบัณฑิตมาก จึงรีบเสด็จลงจาก ปราสาทไปหาฆฏบัณฑิต จับมือทั้ง ๒ ของฆฏบัณฑิตไว้มั่น ซักถามน้องชายว่า “เหตุไรหนอ เธอจึงทําเหมือนคนบ้าเที่ยว เพ้อขอกระต่าย เธอปรารถนากระต่ายเช่นไร ฉันจักให้นายช่าง ทำกระต่ายทองคำ กระต่ายแก้วมณี กระต่ายเงิน กระต่ายสังข์ ให้แก่เธอ เธอปรารถนากระต่ายเช่นไร ก็จงบอกพี่มาเถอะ”