ธรรมะเพื่อประชา : หน้า 97/580

ธรรมะเพื่อประชา บัณฑิต ต้องอบรม ตน ៩៦ สําคัญตนว่ามีอำนาจไม่มีใครสู้ได้ แต่ปัจจุบันอายุย่างเข้า ๔๐ แล้ว ร่างกายทรุดโทรมลงมาก เหมือนไม้ใกล้ฝั่ง จะสู้รบปรบมือกับ ใครก็ไม่ได้ เพราะความชราเข้ามาเยือน โลกนี้ถูกชรานำไป เช่นนี้แหละ โลกไม่มีผู้ต้านทาน ไม่เป็นใหญ่เฉพาะตน หมายถึงว่า เมื่อถึงคราวจะตาย แม้จะมีหมู่ญาติแวดล้อมมากมาย ก็ไม่มีใคร จะมาช่วยแบ่งเบาทุกขเวทนาที่เกิดขึ้นให้ได้ มาคนเดียวก็จำ ต้องไปเพียงคนเดียว โลกไม่มีอะไรเป็นของตน จำต้องทิ้งสิ่งทั้งปวงไป คือ เมื่อก่อนอาจเป็นผู้พรั่งพร้อมด้วยสมบัติมากมาย ครั้นตาย ไปแล้ว สมบัติก็เอาติดตัวไปไม่ได้ มาตัวเปล่าก็ต้องไปตัวเปล่า โลกนี้พร่องอยู่เป็นนิตย์ เนื่องจากมนุษย์มีความปรารถนา ไม่มีที่สิ้นสุด เพราะกิเลสตัณหาเป็นเครื่องทำให้ใจเกิดความ ทะยานอยาก การจะให้ได้ทรัพย์มาง่ายๆ ด้วยความซื่อสัตย์ สุจริตนั้นเป็นเรื่องยาก ต้องผิดศีล ทำบาปกรรมและเกิดเป็น วิบากอันเผ็ดร้อนในอนาคต ดูก่อนมหาบพิตร อาตมภาพรู้เหตุนี้ จึงออกบวช ความเป็นสมณะ เป็นข้อปฏิบัติอันไม่ผิด เป็นคุณ ประเสริฐแท้”