พระปัจเจกพุทธเจ้าและการให้อภัย : หน้า 267/580

Boประช ผู้มีชัยชนะที่ไม่กลับแพ้ ๒๖๖ จากใคร แทนที่จะสําเร็จโทษ ทรงให้อภัยพระราชาผู้เป็นปฏิปักษ์ พร้อมกับสนทนากันฉันพระสหาย ตั้งแต่นั้นมาพระเจ้าพรหมทัต ให้พระราชาช่วยบริหารงานแผ่นดิน พระองค์จะได้ใช้เวลาไป นําเพ็ญเพียรจิตภาวนา เพราะอาศัยธรรมาวุธคือความเมตตา ต่อกัน ทำให้สงครามไม่เกิดขึ้น พระราชาทั้งสองพระองค์ซึ่ง เป็นผู้นำประเทศ จึงเคารพนับถือกันด้วยความบริสุทธิ์ใจ ซึ่งยัง ส่งผลลงมาถึงเหล่าอำมาตย์ข้าราชบริพาร และพสกนิกรของ ทั้งสองเมือง ต่างก็สมานฉันท์ไปมาหาสู่กันอย่างไร้พรหมแดน มากางกั้นอีกต่อไป วันหนึ่ง พระเจ้าพรหมทัตทรงประทับนั่งบนคอช้างเพื่อ ตรวจเยี่ยมพสกนิกร เห็นประชาชนทั้งสองฝ่าย ต่างชื่นชมยินดี ต่อกัน ทรงดำริว่า “หยดโลหิตแม้เพียงแมลงวันตัวเล็กๆ จะดื่มได้ ก็ไม่บังเกิดในหมู่ชน การตามรักษาจิตของเราเพียงคนเดียว โอ! ดีจริงหนอ ขอสัตว์ทั้งหลายทั้งปวง จงมีความสุขเถิด อย่ามี เวรมีภัย อย่าเบียดเบียนซึ่งกันและกันเลย” แล้วทรงทำเมตตา ฌานให้เกิดขึ้น ทรงพิจารณาสังขารทั้งหลาย ในที่สุดกระทําให้ แจ้งซึ่งปัจเจกโพธิญาณ ได้บรรลุความเป็นพระปัจเจกพุทธเจ้า เมื่อพวกอำมาตย์กราบทูลให้เสด็จกลับ พระเจ้าพรหมทัต จึงตรัสว่า “ท่านทั้งหลาย เราไม่ใช่พระราชาแล้ว เราชื่อว่า พระปัจเจกพุทธเจ้า” แล้วทรงเอาพระหัตถ์เบื้องขวาลูบพระเศียร