ความโศกสิ้นสุดเมื่อจิตหลุดพ้น : หน้า 389/580

Boประช ความโศก สิ้นสุดเมื่อจิตหลุดพ้น ៣៨៨ พลัดพรากจากของรักของชอบใจด้วยกันหมดทั้งสิ้น” เพราะ เราอยู่บนโลกใบนี้ที่มีโลกธรรมเป็นพื้นฐาน อีกทั้งมีเวลาอยู่ อย่างจำกัด เมื่อหมดเวลาแล้ว เราย่อมต้องละทิ้งทุกสิ่ง ทุกอย่างไป แม้กระทั่งร่างกายของเราเอง ฉะนั้น หากปล่อย วางได้เมื่อไร ใจก็เบาสบาย จะได้เข้าถึงพระรัตนตรัยภายใน เหมือนดังเรื่องที่หลวงพ่อจะได้นํามาเล่าในวันนี้ *เรื่องมีอยู่ว่า พระวาสิฏฐีเถรีเป็นผู้มีชีวิตที่ผันผวนปรวน แปรอย่างน่าสงสาร เพราะมีการเปลี่ยนแปลงรวดเร็วและ รุนแรงในชีวิต จนไม่มีใครสามารถทำนายชีวิตของท่านได้ว่า ชีวิตในวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรต่อไป พระเถรีได้เคยบ่าเพ็ญ บารมีที่เป็นอุปนิสัยแห่งมรรคผลนิพพานมาหลายชาติ ได้เคย ทำบุญกับพระสัมมาสัมพุทธเจ้าหลายพระองค์ ได้ท่องเที่ยว เวียนตายเวียนเกิด เป็นเทวดาและมนุษย์มายาวนานเป็นแสนกัป ครั้นมาถึงในสมัยพุทธกาลนี้ ท่านได้เกิดในตระกูลฐานะ ดีตระกูลหนึ่งในเมืองเวสาลี มีชื่อว่า วาสิฏฐี เมื่อเติบโตเป็นสาว มารดาบิดาได้ยกให้เป็นภรรยาของกุลบุตรผู้หนึ่ง ซึ่งมีฐานะ เสมอกัน หลังจากแต่งงานแล้ว ทั้งสองอยู่ร่วมกันอย่างผาสุก *มก. วาสิฏฐีเถรีคาถา เล่ม ๕๔ หน้า ๒๑๑