ธรรมะเกี่ยวกับพรหมจรรย์และบุพกรรม : หน้า 79/580

ธรรมะเพื่อประชll ประพฤติ พรหมจรรย์ ៧៨ ดังเช่นในสมัยหนึ่ง พระมหาโมคคัลลานะเที่ยวจาริกไป ในเทวโลก ท่านได้ไปสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ เห็นเทพบุตรองค์หนึ่งมี รัศมีกายสว่างไสวเป็นพิเศษ จึงถามว่า “การที่ท่านเทพบุตร แวดล้อมไปด้วยเทพอัปสร มีวิมานที่สว่างไสวเป็นที่ระงับความ กระวนกระวายและความโศก บันเทิงอยู่ ดุจท้าวสุนิมมิตเทวราช ที่ไม่มีใครเสมอเหมือน หมู่ทวยเทพชั้นไตรทศทั้งหมดชุมนุมกัน แล้วไหว้ท่าน ดุจเทพเจ้าที่มนุษย์ทั้งหลายกราบไหว้ และเทพ อัปสรเหล่านี้ต่างฟ้อนรำขับร้องทําความบันเทิงใจอยู่รอบๆ ท่าน ท่านเป็นผู้บรรลุเทวฤทธิ์ มีอานุภาพมาก ครั้งเกิดเป็นมนุษย์ ท่านได้ทำบุญอะไรไว้ เพราะบุญกรรมอะไร ท่านจึงเป็นผู้มี อานุภาพรุ่งเรืองเช่นนี้” เทพบุตรได้เล่าบุพกรรมของตนให้พระเถระฟังว่า “ข้าแต่พระคุณเจ้าผู้เจริญ นับถอยหลังจากนี้ไป ๓๐,๐๐๐ กัป เมื่อก่อนข้าพเจ้าเป็นสาวกของพระสุเมธพุทธเจ้า ข้าพเจ้าเคย บวชประพฤติพรหมจรรย์อยู่ ๗ พรรษา พยายามรักษาศีลให้ บริสุทธิ์บริบูรณ์ และเจริญสมาธิทำความเพียรไม่เคยขาด แต่ยังเป็นเพียงสมมติสงฆ์ เมื่อครบ ๗ พรรษาแล้ว กิเลสในตัว *มก. อเนกวัณณวิมาน เล่ม ๔๔ หน้า ๖๑๙