ธรรมะเพื่อประช : หน้า 388/580

ธรรมะเพื่อประช ความโศกสิ้นสุดเ สิ้นสุดเมื่อจิตหลุดพ้น ๓๘๗ ผู้ใดปรารถนาความไม่โศกอันปราศจากกิเลสดุจธุลีแล้ว ไม่พึงทาสัตว์หรือสังขารใดในโลกให้เป็นที่รักเลย” สรรพสัตว์ทั้งหลายที่มีความทุกข์อยู่นี้เพราะมีความผูกพัน ในคน สัตว์ สิ่งของ จึงต้องติดบ่วงแห่งทุกข์ แม้พญาราชสีห์ หากติดบ่วงของนายพรานแล้ว ย่อมสิ้นกำลังและอำนาจ ได้รับ แต่ความทุกข์ทรมาน มนุษย์ทั้งหลายก็เช่นเดียวกัน แม้มียศถา บรรดาศักดิ์มากเพียงใด หากติดบ่วงแห่งความรักและความผูกพัน ย่อมต้องสิ้นฤทธิ์ เพราะตกอยู่ในอำนาจของกิเลสตัณหา ย่อมมี จิตโศกเศร้า เต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน ผู้รู้ทั้งหลายกล่าวไว้ว่า “ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์” ทุกข์ที่ เกิดจากการแปรเปลี่ยน หรือพลัดพรากจากคน สัตว์ สิ่งของอัน เป็นที่รัก ยิ่งรักมากก็ยิ่งทุกข์มาก หรือทุกข์ที่เกิดจากการพบเจอ สิ่งอันไม่เป็นที่รัก สิ่งต่างๆ เหล่านี้ ล้วนทำให้เกิดความโศกเศร้า เสียใจ คือ มีสภาพจิตที่อับเฉาชบเชา ทําให้มีอาการแห้งใจ เหมือนดินแห้ง ใบไม้แห้ง หมดความชุ่มชื่น ไม่อยากรับรู้ อารมณ์อื่นใด ไม่อยากทำการงานอะไร ฤทธิ์เดชของความ ไม่สมหวังนี้ อาจทําให้คนกลัดกลุ้มจนตรอมใจตายก็ได้ ดังนั้น พระพุทธองค์จึงทรงสอนให้เรารู้จักพิจารณา ปล่อยวาง และคลายจากความยึดมั่นถือมั่นว่า “เราจะต้อง