ธรรมะเพื่อความหลุดพ้น : หน้า 247/580

ธรรมะเพื่อประชll คำถามนำไปสู่ความหลุดพ้น ๒๔๖ พลัดพราก เพราะยึดมั่น ความยึดมั่นถือมั่นว่าเป็นของเรา ย่อมประสบทุกข์สิ้นกาลนาน แต่วิญญูชนทั้งหลาย ละความ ยินดีในสิ่งที่ตนถือว่าเป็นของเรา ละความยึดมั่นถือมั่นแล้ว ไม่มีความยินดียินร้าย จึงละความโศก ความอาลัย ความร่ำ พิไรรำพันได้” เพราะเหตุนั้น ผู้รู้ทั้งหลายผู้เห็นนิพพานเป็นแดนเกษม ย่อมละอารมณ์ที่เคยหวงแหน ไม่ติดในสังขารทั้งหลายทั้งปวง “เหมือนหยาดน้ำที่ไม่ติดบนใบบัว” ผู้รู้เหล่านั้นย่อมไม่ติดในรูป ทีได้เห็นในเสียงที่ได้ยินในอารมณ์ที่ได้รับรู้ย่อมบรรลุพระนิพพาน เสวยเอกันตบรมสุขอย่างเดียว เมื่อทราบความจริงอย่างนี้แล้ว ต้องรู้จักปลดปล่อยวาง ละคลายความยึดมั่นถือมั่นในสิ่งทั้งหลายทั้งปวง อย่าไปยึดติด ยินดีในรูปเสียงกลิ่นรสสัมผัส ที่หลอกล่อให้เราหลงติด ความ อยากในสิ่งเหล่านี้ทำให้รู้สึกอึดอัดคับแคบ แต่ถ้าเราปล่อยวาง อารมณ์เหล่านี้ได้ ใจจะปลอดโปร่งโล่งเบาสบาย พอใจสบายก็ จะแล่นเข้าไปสู่สภาวธรรมภายใน ให้ได้เข้าถึงพระรัตนตรัย ซึ่งเป็นที่พึ่งที่ระลึกที่แท้จริง ที่ต้องยึดไว้เป็นสรณะ มีสิ่งนี้ สิ่งเดียวเท่านั้นที่ควรยึด ควรเกาะไว้ สิ่งอื่นไม่ใช่ “พระรัตนตรัย นี้เท่านั้นที่เป็นสรณะที่แท้จริง”