ข้อความต้นฉบับในหน้า
ธรรมะเพื่อประชา
โอกาสแห่งการบรรพชา
๕๒
ไม่สามารถบวชในธรรมวินัยนี้ ครั้นจะปรารภความเพียรให้
บรรลุมรรคผลก็ทําไม่ได้เช่นกัน
สิ่งใดที่เราได้มาโดยยาก ควรจะรักษาหวงแหนไว้และใช้
ให้คุ้มค่าที่สุด การสละเวลาทำมาหากิน สละความสุขทางโลก
เพื่อมาแสวงหาความสุขอันเกิดจากเนกขัมมะ ด้วยการเข้ามาบวช
เพื่อประพฤติธรรมฝึกฝนใจให้หยุดนิ่ง ชำระกาย วาจา ใจ ให้ใส
สะอาดบริสุทธิ์ เป็นการให้โอกาสอันทรงคุณค่าแก่ตัวของเราเอง
การบวชเป็นภิกษุสามเณร ดำรงชีวิตในเพศสมณะ
ไม่ว่าจะเป็นช่วงสั้นหรือยาว นับเป็นประวัติชีวิตอันงดงาม
นํามาซึ่งความปลื้มปีติ ประทับใจ แม้ตัวเราก็เลื่อมใสตนเอง
ชาวโลกที่ได้พบเห็นก็เกิดความเลื่อมใส ผู้ที่เลื่อมใสอยู่แล้ว
ก็เลื่อมใสยิ่งขึ้นไป เราจะเป็นต้นแบบต้นบุญให้อนุชนผู้มาใน
ภายหลัง ได้ถือปฏิบัติเป็นแบบอย่างในการสร้างบารมี เขา
จะเกิดแรงบันดาลใจ อยากทำความดีตามเราไปด้วย กระแส
แห่งความดีจะขยายต่อไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เหมือนเราขึ้นไปยืน
อยู่บนยอดเขาสูงกลางทะเล แล้วโยนก้อนหินลงไปในน้ำ จะเกิด
กระแสคลื่นกระทบกันต่อไปเรื่อยๆ จนถึงฝั่ง กระแสคลื่นแห่ง
ความดี จะขยายออกไปเช่นนั้น เป็นที่น่าชื่นชมอนุโมทนาของ
เหล่ามนุษย์และเทวาทั้งหลาย