ธรรมะเพื่อประชา : หน้า 481/580

ธรรมะเพื่อประชา ธรรมกาย ต้น แหล่งแห่งความสุข ៤៨០ เห็นด้วยตาของธรรมกายว่าสรรพสิ่งทั้งหลายในโลกนี้เป็นอนัตตา บังคับบัญชาไม่ได้ ไม่มีสาระแก่นสาร ใจจึงคลายความยึดมั่นถือ มั่นในสรรพสิ่งเหล่านั้น ยึดเอาพระนิพพานเป็นอารมณ์ นอกจากนี้ธรรมกายยังรู้เห็นรูปนาม ที่ประกอบด้วยขันธ์ ๕ เหล่านี้ว่า เป็นอนิจจัง ไม่เที่ยง แปรเปลี่ยนไปตามกาลเวลา จะห้ามไม่ให้แก่ ไม่ให้ตาย ไม่ให้เปลี่ยนแปลง ก็ไม่ได้ เมื่อเห็น อย่างนี้จะทำให้เกิดความเบื่อหน่าย เมื่อเบื่อหน่ายจิตหลุดพ้นแล้ว ใจจะน้อมไปในพระนิพพาน ซึ่งคงที่ยั่งยืนและเป็นบรมสุข ไม่มี การเปลี่ยนแปลง หลุดพ้นอย่างนี้ ท่านเรียกว่า อนิมิตตวิโมกข์ ส่วนค่าว่า อัปปณิหิตวิโมกข์ เป็นสภาวะที่ญาณทัสสนะ ของธรรมกาย รู้ว่ารูปนามขันธ์ ๕ ทั้งหลายที่เราอาศัยอยู่นี้ เป็นเหมือนบ้านเรือนที่เราอาศัยอยู่ชั่วคราว เป็นรังแห่งโรคทั้ง หลาย ตั้งแต่เกิดมาก็เป็นทุกข์แล้ว ทุกข์ที่ต้องคอยดูแลสังขาร ร่างกายที่ตกอยู่ในไตรลักษณ์ จะบังคับไม่ให้แก่ ไม่ให้เจ็บ ไม่ให้ ตายก็ไม่ได้ เมื่อพิจารณาเห็นอย่างนี้ จึงถอนความอาลัยความ ยึดมั่นถือมั่นในสังขารทำให้พบว่า มีแต่ธรรมกายเท่านั้น ที่เป็น สรณะที่แท้จริง คำว่า มีธรรมใหญ่ มีธรรมกายมากมาย หมายถึงว่า เมื่อท่านได้เข้าถึงกายธรรมอรหัต กายท่านใหญ่โตมาก