ธรรมะเพื่อประชา: การบวชภิกษุณีและการปฏิบัติธรรม : หน้า 493/580

ธรรมะเพื่อประชา พากเพียรเถิดให้เกิดบุญบารมี ៤៩២ เมื่อได้รับอนุญาตให้บวชเป็นภิกษุณี นางได้มองดูภาพ ประวัติชีวิตที่ผ่านมาว่า ได้ทําความดีอะไรไว้ เพื่อให้ตนเองได้ ปลื้มอกปลื้มใจบ้าง ไม่ได้เห็นอะไรที่นําความปลื้มปิติมาให้เลย ตนเองสามารถเลี้ยงลูกตั้ง ๑๔ คน จนเติบโตมีครอบครัวกันหมด แต่ลูกทั้งหมดไม่มีใครสามารถเลี้ยงแม่คนเดียวได้สักคน จึงคิดว่า ในปัจฉิมวัยที่ได้มาพบแสงสว่างแห่งชีวิต คือได้มีโอกาสอันเลิศ ได้บวชในบวรพระพุทธศาสนานี้ นางจะไม่ประมาท เร่งรีบ ทำความเพียรให้เต็มที่ จะได้ไม่ถูกตำหนิว่า บวชในยามแก่ บวชมาเพื่อขอพึ่งวัดพึ่งพระพุทธศาสนาเท่านั้น จึงตั้งใจที่จะ ปฏิบัติธรรมให้ได้บรรลุมรรคผลเร็วที่สุด เมื่อคิดได้เช่นนั้นแล้ว หลังจากปัดกวาด ทำความสะอาด เสนาสนะ และนําวัตรปฏิบัติดูแลภิกษุณีผู้เป็นเถระทั้งหลายแล้ว จึงตั้งใจท่าสมาธิภาวนาไม่ได้ขาดเลยแม้แต่วันเดียว นางสลัด เรื่องราวทางโลกทั้งหมด มุ่งรักษาใจให้กลับมาตั้งไว้ที่ศูนย์กลาง กายภายใน ใจไม่วอกแวกกันเลย มีอยู่คืนหนึ่ง นางตั้งใจว่าจะทำสมณธรรมตลอดคืนยันรุ่ง คือตัดสินใจว่า คืนนี้จะไม่นอนกันหละ บังเอิญว่าคืนนั้นเป็นคืน เดือนมืด นางมองไม่เห็นอะไรเลย จะเดินจงกรมก็ลำบากเหลือเกิน คืนนั้นนางจึงใช้มือจับเสาไม้ต้นหนึ่ง เดินเวียนเสาไม้เจริญ สมณธรรม