ข้อความต้นฉบับในหน้า
ธรรมะเพื่อประชา
พากเพียรเถิดให้เกิดบุญบารมี
៤៩២
เมื่อได้รับอนุญาตให้บวชเป็นภิกษุณี นางได้มองดูภาพ
ประวัติชีวิตที่ผ่านมาว่า ได้ทําความดีอะไรไว้ เพื่อให้ตนเองได้
ปลื้มอกปลื้มใจบ้าง ไม่ได้เห็นอะไรที่นําความปลื้มปิติมาให้เลย
ตนเองสามารถเลี้ยงลูกตั้ง ๑๔ คน จนเติบโตมีครอบครัวกันหมด
แต่ลูกทั้งหมดไม่มีใครสามารถเลี้ยงแม่คนเดียวได้สักคน จึงคิดว่า
ในปัจฉิมวัยที่ได้มาพบแสงสว่างแห่งชีวิต
คือได้มีโอกาสอันเลิศ
ได้บวชในบวรพระพุทธศาสนานี้ นางจะไม่ประมาท เร่งรีบ
ทำความเพียรให้เต็มที่ จะได้ไม่ถูกตำหนิว่า บวชในยามแก่
บวชมาเพื่อขอพึ่งวัดพึ่งพระพุทธศาสนาเท่านั้น จึงตั้งใจที่จะ
ปฏิบัติธรรมให้ได้บรรลุมรรคผลเร็วที่สุด
เมื่อคิดได้เช่นนั้นแล้ว หลังจากปัดกวาด ทำความสะอาด
เสนาสนะ และนําวัตรปฏิบัติดูแลภิกษุณีผู้เป็นเถระทั้งหลายแล้ว
จึงตั้งใจท่าสมาธิภาวนาไม่ได้ขาดเลยแม้แต่วันเดียว นางสลัด
เรื่องราวทางโลกทั้งหมด มุ่งรักษาใจให้กลับมาตั้งไว้ที่ศูนย์กลาง
กายภายใน ใจไม่วอกแวกกันเลย
มีอยู่คืนหนึ่ง นางตั้งใจว่าจะทำสมณธรรมตลอดคืนยันรุ่ง
คือตัดสินใจว่า คืนนี้จะไม่นอนกันหละ บังเอิญว่าคืนนั้นเป็นคืน
เดือนมืด นางมองไม่เห็นอะไรเลย จะเดินจงกรมก็ลำบากเหลือเกิน
คืนนั้นนางจึงใช้มือจับเสาไม้ต้นหนึ่ง เดินเวียนเสาไม้เจริญ
สมณธรรม