ข้อความต้นฉบับในหน้า
Boประช
ปล่อยวางในสรรพสิ่ง
๔๓๐
อนัตตา ไม่มีสาระแก่นสารอะไรทั้งนั้น แต่ชาวโลกทั่วไปยังยึด
มั่นถือมั่นหลงใหลเพลิดเพลิน ทําให้มีสุขบ้าง มีทุกข์บ้าง วนเวียน
กันอยู่ เดี๋ยวกลุ้มใจ เดี๋ยวดีใจ เพราะไม่รู้จักการปล่อยวาง ไม่มี
อุเบกขาธรรมในสิ่งเหล่านั้น
แต่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงเห็นแจ้งสิ่งเหล่านี้ จึงได้
ปล่อยวาง ไม่ยินดียินร้าย ในสิ่งที่ไม่เป็นสาระแก่นสารเหล่านั้น
ใจของพระพุทธองค์ผูกพันอยู่กับพระนิพพาน มีพระนิพพานเป็น
อารมณ์เพียงอย่างเดียวใจของท่านติดแน่นอยู่ในกลางกายภายใน
มีความสุขในการเสวยนิโรธสมาบัติ ซึ่งเป็นบรมสุขล้วนๆ เป็น
อันหนึ่งอันเดียวกับกายธรรมอรหัตภายใน ไม่ว่าจะมีอะไรเกิด
ขึ้นก็ตาม พระพุทธองค์ทรงไม่หวั่นไหว ไม่สนใจไม่ยินดียินร้าย
ในเรื่องราวเหล่านั้นเลย
*ในสมัยที่พระบรมศาสดาใกล้จะเสด็จดับขันธปรินิพพาน
ทรงเดินทางไปเมืองกุสินารา ขณะที่ประทับอยู่ใต้โคนไม้แห่งหนึ่ง
ได้มีพราหมณ์ชื่อปุกกุสะมาเข้าเฝ้า แล้วเล่าถึงความประทับใจที่
มีต่ออาฬารดาบส ให้พระพุทธองค์ฟังว่า มีอยู่วันหนึ่งอาฬารดาบส
นั่งสมาธิอยู่ที่โคนไม้ ขณะนั้นมีขบวนเกวียนประมาณ ๕๐๐ เล่ม
*มก. ปุกกุสมัลลบุตร เล่ม ๑๓ หน้า ๒๙๙