การปล่อยวางในสรรพสิ่ง : หน้า 431/580

Boประช ปล่อยวางในสรรพสิ่ง ๔๓๐ อนัตตา ไม่มีสาระแก่นสารอะไรทั้งนั้น แต่ชาวโลกทั่วไปยังยึด มั่นถือมั่นหลงใหลเพลิดเพลิน ทําให้มีสุขบ้าง มีทุกข์บ้าง วนเวียน กันอยู่ เดี๋ยวกลุ้มใจ เดี๋ยวดีใจ เพราะไม่รู้จักการปล่อยวาง ไม่มี อุเบกขาธรรมในสิ่งเหล่านั้น แต่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงเห็นแจ้งสิ่งเหล่านี้ จึงได้ ปล่อยวาง ไม่ยินดียินร้าย ในสิ่งที่ไม่เป็นสาระแก่นสารเหล่านั้น ใจของพระพุทธองค์ผูกพันอยู่กับพระนิพพาน มีพระนิพพานเป็น อารมณ์เพียงอย่างเดียวใจของท่านติดแน่นอยู่ในกลางกายภายใน มีความสุขในการเสวยนิโรธสมาบัติ ซึ่งเป็นบรมสุขล้วนๆ เป็น อันหนึ่งอันเดียวกับกายธรรมอรหัตภายใน ไม่ว่าจะมีอะไรเกิด ขึ้นก็ตาม พระพุทธองค์ทรงไม่หวั่นไหว ไม่สนใจไม่ยินดียินร้าย ในเรื่องราวเหล่านั้นเลย *ในสมัยที่พระบรมศาสดาใกล้จะเสด็จดับขันธปรินิพพาน ทรงเดินทางไปเมืองกุสินารา ขณะที่ประทับอยู่ใต้โคนไม้แห่งหนึ่ง ได้มีพราหมณ์ชื่อปุกกุสะมาเข้าเฝ้า แล้วเล่าถึงความประทับใจที่ มีต่ออาฬารดาบส ให้พระพุทธองค์ฟังว่า มีอยู่วันหนึ่งอาฬารดาบส นั่งสมาธิอยู่ที่โคนไม้ ขณะนั้นมีขบวนเกวียนประมาณ ๕๐๐ เล่ม *มก. ปุกกุสมัลลบุตร เล่ม ๑๓ หน้า ๒๙๙