โมฆะของชีวิต : หน้า 365/580

Boประช โมฆะของชีวิต ๓๖๔ เมื่อพระฤๅษีร้องไห้คร่ำครวญอยู่อย่างนี้ สมเด็จพระ อมรินทร์บรมโพธิสัตว์ ผู้เป็นใหญ่ในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ กำลัง ตรวจดูสัตวโลกอยู่พอดี จึงเห็นเหตุการณ์นั้นทั้งหมด ดาบสนี้อุตส่าห์ทิ้งลูกทิ้งภรรยาออกบวช แล้วดำริว่า มาบัดนี้ก็ยังมาคร่ำครวญ ถึงลูกช้างเราจะทําให้ดาบสนี้ได้คิด แล้วกลับมาบำเพ็ญเพียรต่อไป เมื่อดาริอย่างนี้ พระโพธิสัตว์เจ้า จึงลงมาจากเทวโลกตรงไปที่ อาศรมของพระดาบส แล้วกล่าวกับดาบสว่า “ท่านดาบส ตัวท่าน เองสละทุกสิ่งทุกอย่างมาแล้ว การที่ท่านเศร้าโศกถึงสิ่งที่ล่วง ลับไปแล้ว เป็นการไม่เหมาะกับนักบวชอย่างท่านเลย” ด้วยความที่กระแสแห่งความโศกกำลังไหลเชี่ยว ทำให้ ฤๅษียังไม่ได้คิด จึงตอบสวนไปทันทีว่า “ท่านท้าวสักกะ ความรัก ใคร่ย่อมเกิดขึ้นในดวงใจของมนุษย์หรือแม้แต่สัตว์เดียรัจฉาน เพราะการมีโอกาสได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันของเราทั้งสองนั้น ทำให้ อาตมาภาพไม่สามารถที่จะหักห้ามความโศกนี้ได้” ด้วยหัวใจ ยอดกัลยาณมิตร ปรารถนาที่จะให้ฤๅษีหักห้ามความเศร้าโศก ให้ได้ จึงตรัสว่า “สัตว์ทั้งหลายมีมากมายที่ร้องไห้ถึงคนที่ตาย ไปแล้ว แต่ท่านรู้ไหม การร้องไห้เศร้าโศกนั้น สัตบุรุษกล่าวว่า เป็นโมฆะของชีวิต ทำให้ชีวิตและจิตใจมัวหมอง หากท่าน ปรารถนาที่จะให้ใจผ่องใส จงหักห้ามความโศกเถิด” เมื่อพระฤๅษีได้ฟังถ้อยคำที่เป็นสุภาษิตเช่นนี้ ใจที่กำลัง