ธรรมะเพื่อประช: การปล่อยวางในสรรพสิ่ง : หน้า 432/580

ธรรมะเพื่อประช ปล่อยวางในสรรพสิ่ง ๔๓๑ เดินทางผ่านมา เสียงดังประหนึ่งว่าแผ่นดินไหว แต่ท่านดาบส ยังนั่งสงบนิ่งอยู่ในอรูปฌานสมาบัติ ไม่ได้ใส่ใจในเสียงขบวน เกวียนเหล่านั้นเลย พอขบวนเกวียนผ่านไป ท่านพราหมณ์จึงถามอาฬาร ดาบสว่า “ได้เห็นขบวนเกวียนที่ผ่านไปไหม” ท่านดาบสก็บอกว่า “ไม่เห็นและไม่ได้ยินอะไรเลย” ปุกกุสะจึงชื่นชมอาฬารดาบสว่า เป็นผู้มีอุเบกขาธรรมปล่อยวางในสรรพสิ่ง เมื่อพระบรมศาสดา ได้สดับแล้ว ก็ตรัสเล่าถึงความที่พระพุทธองค์เป็นผู้มีอุเบกขา ธรรมเช่นกัน โดยตรัสถึงสมัยที่ประทับอยู่ที่เมืองอาตมา กำลัง เดินจงกรมอยู่ในโรงสีข้าว ตอนนั้นได้เกิดพายุใหญ่ ฝนฟ้าคะนอง ฟ้าแลบฟ้าผ่าลงมา เป็นระยะๆ ชาวนาสองคนพี่น้อง และวัวอีก สีตัวถูกฟ้าผ่าเสียชีวิตทันที ที่ข้างๆ โรงกระเดื่องนั้น เมื่อฝนหยุดตก มหาชนพากันไปช่วยเก็บศพของชาวนา และวัวที่ตายเอาไปเผา ขณะนั้นพระศาสดาเสด็จออกจากโรง กระเดื่อง เพื่อเดินจงกรมที่กลางแจ้ง พระพุทธองค์ตรัสถาม มหาชนว่า “มาชุมนุมทำอะไรกันที่นี่ ชาวบ้านจึงกราบทูลว่า “เมื่อสักครู่นี้เอง ขณะที่ฝนตกหนัก ฟ้าได้ผ่าชาวนาสองพี่น้อง และวัวอีกสี่ตัวตายหมด แล้วพระองค์ประทับอยู่ที่ไหนเล่า” พระบรมศาสดาตรัสว่า “เราเดินจงกรมอยู่ที่นี่เอง”