การฝึกใจและการบรรลุคุณวิเศษ : หน้า 509/580

Boประช สำคัญที่ดวงจิต ៥០៨ บุรุษผู้มีปัญญาก็เช่นเดียวกัน หากฝึกใจที่มีสภาพดิ้นรน ให้หมดพยศ คือให้ปราศจากกิเลส ด้วยอ้านาจแห่งธุดงค์และ การอยู่ป่า ชโลมด้วยยางคือศรัทธา ลนด้วยความเพียรทั้งทาง กายและทางใจ ดัดที่ง่าม คือสมถะและวิปัสสนา ทำให้ตรงไม่คด แล้วพิจารณาสังขารทั้งหลายโดยยกขึ้นสู่ไตรลักษณ์ ทำลาย กองอวิชชาน้อยใหญ่ ทำคุณวิเศษ คือ วิชชา ๓ วิชชา ๘ อภิญญา 5 โลกุตรธรรม ๙ ให้อยู่ในเงื้อมมือ ย่อมได้เข้าถึงความเป็น ทักขิไณยบุคคลผู้เลิศ ๓ ดังนั้น บัณฑิตทั้งหลายจึงหมั่นฝึกฝนอบรมตนให้ดียิ่งๆ ขึ้นไป ซึ่งการอบรมตนจะให้ดีนั้น ต้องเริ่มต้นที่ใจเสียก่อน เพราะใจดวงนี้เป็นสิ่งสำคัญที่สุด แม้พระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ ทรงยืนยันตรัสกับภิกษุรูปหนึ่งว่า การฝึกใจเท่านั้นที่จะเป็น เหตุนำสุขมาให้ เรื่องมีอยู่ว่า "ภิกษุ 50 รูป เป็นผู้ไม่ประมาท ได้ไปบำเพ็ญเพียรอยู่ในสถานที่อันสงัด จนได้บรรลุคุณวิเศษกัน ทั่วหน้าในที่แห่งหนึ่ง แล้วภิกษุเหล่านั้นได้กลับมาเฝ้าพระสัมมา สัมพุทธเจ้า ได้กราบทูลถึงความเป็นอยู่ว่า มิได้ลำาบากอะไรเลย เพราะอาศัยอุบาสิกา อมาติกมาตาที่ทราบวาระจิตของพวกตน แล้วได้จัดเตรียมจัดหาให้ทุกอย่างตามความปรารถนา *มก. ภิกษุรูปใดรูปหนึ่ง เล่ม ๔๐ หน้า ๓๙๔