ธรรมะเพื่อประช : หน้า 162/580

ธรรมะเพื่อประช พระปิณโฑลภารทวาชเถระ (๔) ปักใจเชื่อเสียเลย ตรัสถามต่อว่า “ท่านภารทวาชะ ธรรมดาจิต นี้ย่อมมีสภาพโลเล บางคราวหญิงมีอายุปูนมารดา เราก็รัก บางคราวหญิงรุ่นราวคราวพี่สาว น้องสาว หรือลูกสาว เราก็รัก เหตุไรพระภิกษุหนุ่มๆ จึงยังประพฤติพรหมจรรย์อยู่ได้จนตลอด ชีวิต” พระเถระก็มีเถรวาทีว่า “ขอถวายพระพรมหาบพิตร พระบรมศาสดาตรัสสอนไว้ว่า ภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายจง พิจารณาดูกายนี้ ตั้งแต่เบื้องบนลงมาจนถึงพื้นเท้า และตั้งแต่ พื้นเท้าขึ้นไปจนถึงเส้นผม อันมีหนังหุ้มห่อไว้ เต็มไปด้วยของไม่ สะอาด สิ่งที่มีในกายนี้ คือ ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง เนื้อ เอ็น กระดูก เยื่อในกระดูก ม้าม หัวใจ ตับ พังผืด ไต ปอด ไส้ใหญ่ ไส้น้อย อาหารใหม่ อาหารเก่า มันสมอง ดี เสลด หนอง เลือด เหงื่อ มันข้น น้ำตา เปลวมัน น้ำลาย น้ำมูก ไขข้อ มูตร มหาบพิตร วิธีการพิจารณาเช่นนี้แหละ เป็นเหตุให้พระภิกษุหนุ่ม ประพฤติ พรหมจรรย์อยู่จนตลอดชีวิต ได้รักษาพระธรรมวินัยไว้ได้นาน พระเจ้าอุเทนยังไม่คลายความสงสัย อยากรู้อีกว่า มีวิธี การอื่นอีกไหมที่ทําให้พระหนุ่มๆ บวชได้นานจนตลอดชีวิต จึง ตรัสถามต่อไปว่า “ท่านภารทวาชะ ภิกษุผู้ได้อบรมกาย อบรมจิต อบรมปัญญาแล้ว ย่อมไม่ยากที่จะนึกตามอย่างนี้ ส่วนภิกษุผู้ที่