ความสุขจากธรรมกาย : หน้า 483/580

ธรรมะ ประช ธรรมกาย ต้น แหล่งแห่งความสุข ៤៨២ ขยายกว้างออกไป จิตใจก็ขยายออกไปไร้ขอบเขต ยิ่งขยาย ออกไปมาก ความสุขก็พรั่งพรูออกมามาก มีความเบิกบาน เป็นสุขทั้งวันทั้งคืน *เหมือนพระมหากัปปินะ ก่อนบวชท่านเป็นพระราชา สมบูรณ์ไปด้วยโภคทรัพย์สมบัติ ข้าราชบริพารทั้งหญิงและชาย เครื่องบำรุงบำเรอต่างๆ แต่ท่านก็ยังบอกว่า ไม่มีความสุขเลย แม้แต่นิดเดียว จนกระทั่งสละราชสมบัติออกบวช ได้เข้าถึงกาย ธรรมอรหัต เป็นอันหนึ่งอันเดียวกับธรรมกาย ธรรมกายคือท่าน ท่านคือธรรมกาย เป็นอันเดียวกัน ความสุขก็ท่วมท้นออกมา มีปีติเบิกบานใจ จนกระทั่งเปล่งอุทานว่า “สุขจริงหนอๆ” จะนั่ง นอน ยืน เดิน ได้เปล่งอุทานแต่ความสุข ท่านพูดสุขจริงหนอๆ อยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งภิกษุ ปุถุชนได้ยินเข้า ก็นึกว่า ท่านคงนึกถึงความสุขในสมัยที่เป็น ฆราวาส จึงไปทูลถามพระสัมมาสัมพุทธเจ้าว่า “ทําไมพระมหา กัปปินะ ถึงได้เปล่งอุทานอย่างนี้ สงสัยจะนึกถึงความสุข สมัยก่อนโน้น” พระพุทธองค์ตรัสว่า “ลูกของเรา” คือเรียกผู้ เข้าถึงธรรมกายว่า “ลูกของเรา” เพราะผู้เข้าถึงธรรมกาย ได้ เห็นธรรมกายเหมือนกับพระพุทธองค์ “ลูกของเราได้เข้าถึง *มก. พระมหากัปปินเถระ เล่ม ๔๑ หน้า ๒๙๙